ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλάω με τον σκύλο μου. Με κανέναν άλλον. Χάλασα την καλή μου διάθεση για να βοηθήσω τους φίλους μου, ο θεός να τους κάνει και αφού αποφάσισαν πως δεν με χρειάζονται με παράτησαν. Δεν μπορούσα να λέω άλλες χαζομάρες για να γελάνε βλέπετε και να κάνω τον κλόουν για αυτούς. Δεν βρίσκω κανέναν ενδιαφέρον στους ανθρώπους, αδιάφοροι όλοι. (ξέρω ότι κάνω κατάχρηση της λέξης συγνώμη σίγουρα υπάρχουν πολύ ωραίες προσωπικότητες εκεί έξω χάρην ευκολίας ωστόσο). Τις προάλλες έκλαιγα πάλι με άκουσε ο σκύλος μου ήρθε στο δωμάτιο μου κουβάλησε και το μπαλάκι του. Μου του πετούσε για να μου αποσπάσει την προσοχή μετά ήρθε και ξάπλωσε κολλητά με εμένα. Το σκυλάκι μου με υποστηρίζει καλύτερα στις δύσκολες στιγμές μου από ότι έκαναν ποτέ οι φίλοι μου με την δικαιολογία "δεν ανοίγεσαι δεν ξέρουμε τίποτα για σένα πως να σε στηρίξουμε". Τι νας σας ανοιχτώ ρε κατακαημένα που άμα σας πω έστω και μια επιτυχία μου αρχίζεται τα "εμμμ οκευ σιγά" και όλα αυτά τα προσβλητικά χιουμοριστικά σχόλιά που ποτέ φυσικά δεν εννοείται και εμείς είμαστε οι μυγιάγγιχτοι που δεν γελάμε. Θέλω να πάρω ένα τροχόσπιτο και τον σκύλο μου να το παρκάρω σε μια έρημη θάλασσα καθαρή και να κάνω αμέριμνη τα μπάνια μου μακριά από όλους. Και το βράδυ να βλέπω τα αστέρια διαβάζωντας τους πολυαγαπημένους μου Σοπενχάουερ και Κέρουακ με doors και pink floyd στη διαπασών. Αλλά δεν μπορώ γιατί δεν έχω χρήματα όντας 17χρονο και καθαρές παραλίες ούτε για δείγμα στην σκατοπόλη που μένω γιατί άνθρωποι είμαστε έλλογα όντα είμαστε τον νου μας τον χρησιμοποιούμε επόμενο είναι να βρωμίζουμε τον τόπο μας. Δεν ξέρω γιατί τα έγραψα απλά βαριέμαι λίγο σπίτι μου. Μπας και νιώσω καλύτερα τώρα που τα είπα. Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν :)