ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειμαι 25 χρονων,και ειμαι απο τις τυχερες που εχουν βρει εναν ανθρωπο υπεροχο να μοιραστουν την ζωη τους εδω και αρκετα χρονια.πριν απο λιγο καιρο αναγκαστηκε να φυγει στο εξωτερικο καθως εκει βρηκε δουλεια.οσο κ αν χαιρομαι για αυτον και τον καμαρωνω,καθε που ερχεται το βραδυ νιωθω τρομερα μονη.καθε φορα που περναω απο μερη που περνουσαμε μαζι νιωθω την απουσια του χεριου του μεσα στο δικο μου.και θυμωνω και κλαιω γιατι ολη η κατασταση εκτος απο το δικαιωμα στο ονειρο και την ελπιδα για μια καλυτερη ζωη, μας στερει σιγα σιγα και τους ανθρωπους που αγαπαμε.ξερω πωσ δεν ειμαι η μονη σ αυτην την κατασταση,ξερω πως δεν ειμαι μονη αλλα καθε πρωι που ανοιγω τα ματια κοιταω το αδειο διπλανο μαξιλαρι και βασανιζομαι..