ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 χρονών και ζω με τους γονεις μου. Είναι καλοί άνθρωποι, μ αγαπάνε υπερβολικά. Ωστόσο η δική μου ζωή έχει μετατραπεί σε ενα καθημερινό άγχος, εναν διαρκή φόβο θα έλεγα. Απο μικρή είχα αυτή την πίεση του να "επιλέγουν" με ποιον θα κάνω παρέα και με ποιόν όχι. Από γυμνάσιο θυμαμαι να προσπαθουν να με απομακρύνουν από τη μοναδική μου φίλη γιατι δεν ήταν καλη μαθήτρια και "μιλουσαμε για αγόρια" κάτι πολύ προχωριμένο φανταζομαι γι' αυτούς. Ήμουν αρκετα περιορισμένη μέχρι και το τέλος του λυκείου, για παράδειγμα θα "με άφηναν" να πάω για καφέ υπο όρους. να είμαι σε ενα συγκεκριμένο μέρος, ως τις εννιά το πολύ και εννοείται πως σε αυτό το διάστημα θα με έπαιρναν τηλέφωνο 2-3 μπορεί και 4 φορές μέσα σε 2-3 ωρες. Αργότερα τα προβλήματα γιγαντόθηκαν γιατι άρχισα να έχω σχέσεις... Στην αρχή ήταν πάντα ελαστικοί. Πάντα μετά από κάποιους μήνες σχέσης επέμεναν να γνωρίσουν το αγόρι μου. Εγώ αρχικά χαιρόμουν για την συγκαταβατική στάση τους αλλά στη συνέχεια πάντα το μετάνιωνα. Αφού είχαν "ζησει" αρκετά το εκάστοτε αγόρι μου ξεκινούσαν να μου λένε τους άπειρους λόγους κάθε φορά που δεν κανει αυτός για μενα. μου έκαναν πληση εγκεφάλου, ένιωθα τύψεις που είχα κοινωνικη κ ερωτική ζωη, ένιωθα τύψεις για όλα. Τα σχόλια τους θα είχαν να κάνουν όχι μόνο για το χαρακτήρα αλλα και για την εμφάνιση όποιου ηταν μαζί μου, και ήταν σχόλια υπέρ-υπερβολικά. Για παραδειγμα το πρώτο μου αγόρι (ένα πολύ όμορφο παιδι, σχετικά αδυνατος με σαρκώδη χείλη) έμοιαζε με ροφός συμφωνα με τον πατερα μου λόγω των χειλιών του, δε θα μπορουσε να με προστατέψει αν γινόταν κάτι γιατι ήταν άδύνατος, θα με απατούσε στην πορεία και άλλα τέτοια γελοία σχόλια χωρίς βάση. Αυτό συνεχίστηκε με οποιονδήποτε είχα. Αυτό τον καιρό, εδω και 2 χρονια δηλαδη είμαι με ένα πολύ καλό παιδι, τον αγαπάω κ μ αγαπάει. μου έχει σταθεί απίστευτα (γιατι έχω ζήσει πολύ ασχημες καταστάεις στη ζωή μου κυρίως λόγω οικονομικών). ¨ηταν παντα δίπλα μου όταν τον χρειαστηκα. Και καπου εδω ξεκινάει η γνωστή ιστορια. Είναι ασχημος, κοντός, δε μου ταιριάζει. Συγκεκριμένα μια μέρα που ήμουν πολυ ηρεμη και χαρουμενη ξαφνικά μου είπαν αυτα. Δυστυχώς με το αγορι μου ζούμε απο απόσταση και αναγκαστικα οταν θα έρθει να με δει θα μείνουμε μαζι. και καταληγουμε να μενουμε όλοι μαζι. σημερα μου παραπονέθηκαν με έντονο τρόπο πως είναι υπερβολικά διαχυτικός μπροστά τους γιατι μου κρατουσε το χέρι... Δεν αντεχω άλλο , τους το έχω πει κιολας, και κάθε φορά μου επιτιθονται πως τα έχω όλα απο αυτους και είμαι αχαριστη. Και εγώ όμως έχω κάνει τα πάντα για να τους ευχαριστήσω και πάντα έχω προβλήματα. Σπούδασα, σε ότι κ αν έχω κανει ήμουν πρώτη, τους έχω κάνει υπερήφανους. Πραγματικά θέλω τη γνώμη σας, εχω φτασει σε οριακο σημειο. Φοβαμαι να ξυπνησω το πρωι γιατι πιστεύω πως κάτι θα γίνει πάλι και θα καταστραφεί όλη η ψυχολογία μου. Δεν ξέρω τι κατάληξη θα έχει όλο αυτό...