ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω πως και από που να ξεκινήσω... Είμαι 25 χρονών και έχω μία λίγο μεγαλύτερη αδερφή (28 στα 29) και 2 γονείς με τους οποίους σχεδόν πάντοτε είχαμε ιδιόμορφες σχέσεις. Μεγαλώσαμε με καυγάδες, φωνές, εντάσεις και γενικά ένα κλίμα λίγο περίεργο (αν και ψιλοτυπικό για μία ελληνική οικογένεια). Η αδερφή μου έχει ένα παιδάκι και τώρα περιμένει και το δεύτερο. Όπως ανέφερα και πριν οι σχέσεις μας με τους γονείς μας ήταν πάντα πιο περίεργες, όχι τόσο οικείες, παρότι μας έχουν βοηθήσει σε αρκετά πράγματα και έχουν κάνει (με τον τρόπο τους) αρκετά για εμάς. Έχουμε περάσει και οι 2 από αρκετές φάσεις άρνησης, απόρριψης, θυμού, θλίψης όσον αφορά το κομμάτι της σχέσης με τους γονείς μας... Σήμερα έγινε ένα σκηνικό όπου η αδερφή μου μάλωσε άσχημα την κόρη της, οι γονείς μας πήγαν να επεμβούν γιατί δεν τους αρέσει κάτι τέτοιο (ισχυρίζονται πως δε θέλουν να την βλέπουν να κάνει τα ίδια λάθη με εκείνους) η αδερφή μου όμως αρνείται να το δεχτεί και να το καταλάβει με αποτέλεσμα να θυμώνει περισσότερο με την συμπεριφορά τους. Γενικότερα βέβαια η αδερφή μου είχε αρκετές εκρήξεις θυμού. Έτσι αρπάχτηκαν και έγινε χαμός κλασικά, καθώς από την μία οι γονείς μου ισχυρίζονται πως δε θέλουν να την βλέπουν να αντιδρά έτσι και πως είναι αχάριστη καθώς δεν δικαιολογείται να τους συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο ενώ έχουν κάνει αρκετά για εκείνη, η αδερφή μου όμως από την άλλη δεν μπαίνει καν στην διαδικασία να το κατανοήσει ή να το αντιληφθεί, το θεωρεί σαν μία ωραιοποιημένη "δικαιολογία" και θυμώνει απίστευτα. Με λίγα λόγια ο θυμός την τυφλώνει και απομακρύνεται απο εκείνους ολοένα και περισσότερο. Μετά το σκηνικό λοιπόν έχω από την μία τους γονείς μου να ωρύονται πως δεν είναι συμπεριφορά αυτή και πως δεν την αξίζουν τέτοια αντίδραση και ότι είναι αχάριστη, που εν μέρει εγώ προσωπικά τους καταλαβαίνω, από την άλλη η αδερφή μου να μου στέλνει μήνυμα πως αν δεν είχε εμένα και τα παιδιά της θα είχε φουντάρει και να προσέχω με τους τρελούς... Και εγώ να έχω σοκαριστεί για ακόμη μία φορά, όχι μόνο με το μήνυμα της αδερφής μου που με φόβισε πάρα πολύ, αλλά και επειδή νιώθω πως για ακόμη μία φορά βρίσκομαι στην μέση. Από την μία να προσπαθώ απεξω απεξω να εξηγησω στους γονεις μου πως καταλαβετε την γιατι δεν είναι ψυχολογικα καλα αρκετο καιρο η αδερφή μου μπας και ηρεμησουν καπως και απο την αλλη να θελω να κανω κατι για να ξυπνησει η αδερφη μου και να σταματησει να σκεφτεται τοσο θολα και θυμωμενα... Συγνώμη για την μακροσκελή εξομολόγηση αλλά πείτε μου τι μπορώ να κάνω??? Νιώθω πελαγωμένος, και εγώ δεν είμαι σε καλύτερη ψυχολογική κατάσταση, αλλά δεν θέλω τα πράγματα να γίνουν χειρότερα...