ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...αυτό μου έρχεται να ουρλιάξω κάθε μέρα που ξυπνάω. Από κάποιον, από κάτι... Είμαι δύο χρόνια τώρα άνεργη (πτυχιούχος του Μετσοβίου με μεταπτυχιακό) κ τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Προσπαθώ να επιβιώσω με 500 ευρώ το μήνα που μου στέλνουν οι γονείς μου (η μαμά μου είναι καθαρίστρια και ο μπαμπάς μου 65 χρονών, άπό την δουλειά του τον σταμάτησαν και τελικά δεν θα πάρει ούτε σύνταξη για τα επόμενα 2 χρόνια). Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη, απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το χειρότερο δεν είναι τελικά το οικονομικό. Είναι το ότι είμαι 32 χρονών και τελικά ζω αυτή τη στιγμή εις βάρος άλλων. Είναι το ότι έχω απομονωθεί ΤΕΛΕΙΩΣ από όλους γιατί πόσες φορές πια να βγεις με φίλους και να πεις "ναι ακόμα άνεργη είμαι" και να ακους όλα εκείνα τα συγκαταβατικά σχόλια που σε κάνουν να θες να τους πεις "σκάστε επιτέλους, δεν αντέχω άλλο". Είναι που δεν περνάνε οι μέρες με ΤΙΠΟΤΑ!! Κάπου διάβασα "οι μέρες περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε.." Είναι που έχω να βγω για ποτό/καφέ/σινεμά/οτιδήποτε από 11/12/2011... Είναι το ότι τον τελευταίο χρόνο προτιμώ να μην πάρω να φάω και να αγοράσω αλκοόλ, που το πίνω (όποτε έχω) τα βράδια μόνη μου στο σπίτι. Είναι που τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να ξαναγυσίσω στο χωριουδάκι από το οποίο έκανα ότι μπορούσα για να φύγω. Είναι το ότι από όλα τα σενάρια που είχα φτιάξει στο μυαλό μου για το πως θα ήταν η ζωή μου αυτό δεν ήταν καν το χειρότερο...