ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιωθω μοναξια. Τιποτα δε με γεμιζει. Ζω σε ενα σπιτι με γονείς αλλα ζωντανους νεκρους γονεις. Ο ενας δουλευει ολη μερα, η αλλη ατιμελητη ΠΛΗΡΩΣ να βλεπει ολη μερα ριαλιτι και να τα αναλυει με παθος λες και κατι θα γινει αν η αγαπημενη της παικτρια παρει επαθλα. Και εγω να εχω τοσα προβληματα, ψυχολογικα, και αλλα τοσα, να την παρακαλαω να με βοηθήσει σε στοιχειωδη και να μη με βοηθαει ποτε. Ναι δεν εχουμε κ αρκετα λεφτα και τα βγαζουμε περα δυσκολα. Ναι η σχολη μου ειναι δυσκολη και θα αργησω να την τελειωσω. Ναι εχω σοβαρα θεματα και καταρακωμενη αυτοπεποιθηση. Ειμαι μονη μου. Ενω ειμαι δυνατος ανθρωπος και οποιος με ξερει εχει για μένα μια καλη εικονα, με θεωρουν καλο παιδι, με αξιοπρεπεια, δυναμική και ευαισθητη, ομως κανεις δεν ξερει ποσο δυστυχισμενη ειμαι. Και τα οικογενειακα θεματα ειναι ευαισθητα, δεν μπορώ να τα συζηταω με αλλους, νιωθω απαισια, λες και προδιδω αυτους που με μεγαλωσαν. Αλλα δεν αντεχω. Καθε μερα ειναι πληγη στην ψυχη μου να βλεπω τη μανα μου να μην εχει καν αξιοπρεπεια και να κανει καθε πραξη αντιθετη προς την αγαπη για τον εαυτο της και για το wellbeing της. Τις εικονες που βλεπω δε θελω να τις περιγράψω εδω γιατι νιώθω οτι εκτιθεμαι. Σε γνωστούς (γιατί φιλους δεν) δεν θελω να πω κατι γιατι θα θεωρηθει οτι κλαιγομαι η οτι θυματοποιουμαι η θα μεταδωσω αρνητισμο, και αυτο δε μ αρεσει. Αλλα που να τα πω; Ποιος να με καταλάβει; Ημασταν μια χαρουμενη οικογενεια. Μεχρι πριν πεντε εξι χρονια. Ζω ενα μαρτυριο. Εχω μεσα μου απιστευτη θλιψη κα φοβαμαι και για την υγεια μου πλεον. Η ζωη έφτασε στο σημειο να φανταζει χωρις κατι ιδιαιτερο. Αυτο που θες να σηκωθεις και να κατακτήσεις στοχους και τον κοσμο εχω παψει να το νιωθω εδω και καιρο. Φοβαμαι. Θελω τη ζωη μου πισω. Παραξενεψα. Οσο περναει ο χρονος χειροτερευω. Ειμαι μόνη μου. Δεν βλεπω γυρω μου αγαπη. Την χρειαζομαι ομως. Χαρουμενη οικογενεια δεν εχω. Ζω μεσα σε ενα περιβαλλον εκατο τοις εκατό καταθλιπτικο, τοσο που με υπνωτιζει. Καθε φορα που βγαινω απο το σπιτι μου νιωθω οτι μπορώ να καταφερω πραγματα νιωθω δυνατη κ παλι, και καθε φορα που επιστρέφω σε αυτο το σπιτι με τους γονεις να ειναι ετσι κοβονται τα φτερα μου, χάνω τα κινητρα μου ειναι σαν να μην ειμαι ςγω, δεν μπορω καν να διαβασω για να περασω τα μαθηματα μου. Δεν εχω κουραγιο, ορεξη, σθένος, ενεργεια. Ολα ξεζουμιζονται στην θεαση των εικονων που βλεπω. Εκανα τα παντα για να περασω στη σχολη αυτη που θεωρείται μεγαλη και σοβαρη. Το ευχαριστω τους; Η βοηθεια τους; Δε ζητησα υλικη γιατι αυτη δε μπορουν να την προσφερουν. Ζητησα ηθικη. Συναισθηματικη. Αυτη η βοηθεια μου λειπει εδω και χρόνια. Θα μου πεις, ριχνεις την ευθυνη αλλου; Οχι, τη ριχνω σε μενα που είμαι ακινητη. Τι να κανω; ΤΙ;