ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο άσχημο όταν στα 25 σου ξεκινάς μεταπτυχιακό χωρίς να ξέρεις αν όντως το θες... Άργησα να βγάλω μια σχολή χωρίς δικαιώματα ιδιαίτερα και απο πανικό να μην χάσω άλλο χρόνο είπα να ξεκινήσω μεταπτυχιακό σε κλάδο που τελικά δεν ξέρω αν θέλω πολύ... Τώρα που γράφω το κείμενο και το κοιτάω, φρικάρω ακόμα περισσότερο... Παράλληλα εκεί που είχα τους φίλους μου κοντά μου, όλοι σιγά σιγά τραβάνε το δρόμο τους..μετράω 3 άτομα που έφυγαν εξωτερικό. Μια άλλη πολύ καλή μου φίλη θα συγκατοικησει, οπότε φεύγει κ αυτή. Και εγώ εδώ, κολλημένη στο πατρικό μου να κοιτάζω τους γονείς που είναι ήδη μεγάλοι και εμένα χωρίς συγκεκριμένο όνειρο. Νιώθω σαν να παρασιτώ! Φανταστείτε ακόμα δεν έχω ξεκαθαρίσει αν θέλω να δώσω κατατακτήριες αν θέλω να φύγω εξωτερικό... Τίποτα... Το μόνο που βλέπω είναι ένας καταθλιπτικός χειμώνας με τα αγαπημένα άτομα μακριά. Περισυ την Αθήνα την λάτρευα. Την λάτρευα γιατί είχα πρόσφατα πάρει το πτυχίο, γιατί όλοι ήταν εδώ... Και μέσα σε ένα χρόνο άλλαξαν τόσα πολλά! Μαζί με αυτά και εγώ να αρχίζω να βουτάω όλο και πιο βαθιά από όποιο θέμα και να το θιξεις, είτε φιλικό είτε επαγγελματικό!