ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παντα ημουν το παχουλο,μεχρι που αποφασισα να βαλω σαν πρωτο στοχο στη ζωη μου να ΜΗΝ ειμαι πια παχουλο.Μετα απο χρονια γυμναστικης και πολυ περιορισμενης θερμιδικα διατροφης δεν ημουν-αλλα δεν μου ηταν ακομα αρκετο.Ηθελα να πεσω κατω απ τα 45,επινα κοκακολες ζιρο και καφεδες και τρεφομουν με ωμα λαχανικα για μηνες στη σειρα,μεχρι που καταφερα να πεσω κατω κι απο 44.Καπου εκει επενεβη η οικογενεια μου και με πιεσε με ψυχολογους/ψυχοθεραπευτες/ψυχιατρους,και δεν ξερω,σαν κατι να εσπασε μεσα μου σε στυλ,"οκ αφου δεν μπορω να ειμαι τελεια,δεν εχει κανενα νοημα" οποτε μεσα σε εναεξαμηνο εβαλα 20 κιλα με εξωφρενικο bingeing χωρις να εχω κανενα ελεγχο.Αφησα τη σχολη,αφησα τις παρεες που ειχα κανει εντωμεταξυ που μου εκαναν συνεχως κομπλιμεντα για το ποσο λεπτουλα και μικροσκοπικουλα ειμαι,και το ποσο υγιεινα (sic)τρωω,δεν θελω να βγαινω απο το σπιτι,να κανω μπανιο,να κοβω τα νυχια μου.Θελω να ανοιξει η γη να με καταπιει.Κατα βαθος παντα ενιωθα οτι ειμαι μια χοντρη που τους ξεγελαει ολους οτι ειναι αδυνατη,τωρα ειμαι και παλι μια χοντρη.Με μισω στα 60 κιλα,στα 55,στα 50,στα 100 θα με μισουσα σιγουρα,στα 45 το ιδιο ,απλα στα 45 με θαυμαζουν και με εξυμνουν τουλαχιστον ασχετοι.Πολυ υγιες το σκεπτικο οτι η αξια σου στα ματια των αλλων δεν ειναι συναρτηση των κιλων σου-στη δικη μου εμπειρια ΔΕΝ ισχυει ομως.Η μονιμη φωνουλα 'Μηντρωςγιανα χεις αυτοεκτιμιση" ηταν το μονο που με κρατουσε,ο βασικος λογος που δεν αυτοκτονω ειναι οτι ντεπομαι να ειμαι μια χοντρη που αυτοκτονησε επειδη ηταν χοντρη.