Το πρώτο βήμα είναι αποδοχή του εαυτού σου, εγώ π.χ. έχω αποδεχτεί ότι μου αρέσει το φαγητό, ότι μου αρέσει να τον κανακεύω με λιχουδιές, ότι είμαι παρορμητική, ότι όταν δεν νιώθω καλά θέλω να φάω, κλπ. Όταν τον αποδέχεσαι μπορείς τότε και να τον συγχωρήσεις οπότε αν κάνω μία παρασπονδία αντί να αναλώνομαι στις τύψεις και αυτό να με κάνει να θέλω να φάω περισσότερο σκέφτομαι "οκ, το έκανα, τώρα πάμε παρακάτω". Συγχωρώ και τον εαυτό μου όταν με πιάνει μανία φαγητού κάποιες περιόδους, λέω στον εαυτό μου "οκ, το ξέρω ότι μπορεί να διαρκέσει για κάποιο διάστημα, σε καμιά εβδομάδα θα προσπαθήσω πάλι να μπω σε πρόγραμμα". Αυτό που λες με κάνει να μην τρελαίνομαι και προκαλώ στον εαυτό μου να πέφτει ψυχολογικά.Το δεύτερο ζήτημα είναι η αποδοχή ότι στο σώμα μας οι ορμόνες μας επηρεάζουν πάρα πολύ. Π.χ. οι λιγούρες είναι θέμα ορμονών είτε έχει πέσει η σεροτονίνη μας όταν είμαστε στενοχωρημένοι και το φαγητό μας την ανεβάζει είτε είμαστε ευαίσθητοι στις αλλαγές της ινσουλίνης. Οπότε κοιτάς πως μπορείς να ελέγχεις όσο γίνεται τις ορμόνες σταθερές. Αν π.χ. τρως για πρωινό βρώμη με κανέλα θα σου κρατήσει για αρκετές ώρες την ινσουλίνη σταθερή ενώ πρέπει να αποφεύγεις πάντα την ζάχαρη, μετά από μερικές μέρες δεν θα σου έρχεται η διάθεση καν για γλυκό.Μετά πρέπει να βάλεις κάποιους κανόνες για καθημερινό φαγητό ώστε να τρως πράγματα που σε ευχαριστούν αλλά με λίγες θερμίδες (άλλαξε τον τρόπο που μαγειρεύεις) και η παρασπονδία μία φορά την εβδομάδα δεν θα έχει κανένα αντίκτυπο.
28.10.2016 | 20:12
βουλιμικη
Κυρίως λόγω προβλημάτων ξεσπάω στο φαΐ κ παίρνω κ χανω κατά καιρούς και βαρέθηκα .θ ήθελα να διαβάσω οι περισσότεροι π μένετε στα κιλα σας (για μένα δύσκολο) τι κάνετε ;εννοω τι τρώτε πχ ένα πλάνο μες τη μερα ενδεικτικό ας πούμε.ποσο συχνά ξεφευγετε να φάτε πχ το γύρο σας η μια σοκολατα μες τη βδομαδα;
2
