ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τοσους μηνες εδω μπαινω και γραφω για το ποσο μονη νιωθω. Τοσους μηνες και η ζωη μου δεν εχει αλλαξει. Τιποτα πλεον δεν με ευχαριστει, δεν με γεμιζει, δεν κανω ονειρα. Παρακαλαω να περναει γρηγορα ο καιρος γιατι υποφερω. Υποφερω οταν δεν βγαινω τα Σαββατα, οταν δεν με παιρνει κανενας τηλεφωνο. Δεν μπορω να βγω απο αυτην την κατασταση. Ειμαι τοσο βαρετη; Βαρετη μπορει να ειμαι γιατι δεν ειμαι η ψυχη της παρεας διοτι ειμαι συνεσταλμενη. Αλλα δεν ειμαι κακος ανθρωπος. Στεναχωριεμαι που αλλο ενα καλοκαιρι θα το περασω μονη μου με τους γονεις μου, που σε λιγους μηνες θα εχω γενεθλια και κανεις δεν θα με παρει τηλεφωνο, δεν θα μου κανει καποιος εκπληξη. Εχω ξεκινησει χομπυ αλλα δεν μπορεσα να κολλησω στην παρεα και σιγα σιγα βγηκα απο αυτην. Μου λειπουν οι κοριτσιστικες παρεες, τα γελια, οι βολτες, τα ταξιδια με φιλες. Και οι μερες παιρνουν και εγω φυτοζωω, κανοντας υπομονη και πειθοντας τον εαυτο μου οτι ειμαι καλα και μονη μου. Στην πραγματικοτητα υποφερω. Νιωθω μαλακας που μονο εγω παιρνω τηλεφωνα για να βγω με καποιον, βρισκοντας καποιο κενο στο προγραμμα του.