ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Από τη μια αντιμετωπίζω τις υστερίες των γονιών μου, τους τσακωμούς μεταξύ τους, με τον αδερφό μου, με 'μένα και το ότι χωρίς λόγο με κουβάλησαν άρον άρον από το μέρος που σπούδαζα γιατί λέει τους έλειπα και δε μπορούσαν μακριά μου ενώ είχα λόγους να μείνω εκεί και να έρθω αργότερα και ήρθα σε ένα μέρος χωρίς παρέα, ησυχία, ενδιαφέρον και γεμάτο ξιπασιά, πίεση και υποδείξεις. Από την άλλη σκέφτομαι πως το μέρος καθαυτό, σαν πόλη δηλαδή είναι τόσο όμορφη και άνετα θα μπορούσα να περιπλανιέμαι και να γυρνάω μόνη και όλα αυτά, αλλά οι αποστάσεις είναι μεγάλες και δε γνωρίζω οδήγηση για να μετακινούμαι ανεξάρτητα ενώ τα μέσα από τις πιο δροσερές ώρες και έπειτα δε λειτουργούν. Επειτα με πιάνουν κάτι ξαφνικά κύματα λατρείας προς τους γονείς ή παππουδογιαγιάδες ή τα μέρη και την ομορφιά τους, προσφέρονται τόσο για καλλιτεχνικές εξάρσεις και σκέφτομαι πως καλά θα ήταν να μείνω και να διαβάζω εδώ και όλα τούτα, αλλά απλά δε μπορώ γιατί τα διαστήματα αυτά κυκλοθυμίας εναλλάσσονται τόσο γρήγορα.Και τώρα που πήρα την απόφαση να την κάνω έχω έναν καταιγισμό διαμαρτυριών "τι θα τρως!" "είναι πολύ νωρίς για να φύγεις!" "η εξεταστικη σου ξεκινάει το σεπτέμβρη!" "όλα τα παιδιά είναι εδώ!" Μα όλα τα παιδιά έχουν παρέα και λόγο να μείνουν κι εγώ απλά κάθομαι και βλέπω τις μέρες να περνάνε και κάποιον να γκρινιάζει με το παραμικρό. Βέβαια εκεί που θα πάω δε θα έχω παρέα ακόμα αλλά τουλάχιστον θα έχω την ησυχία μου και την αυτονομία μου να κάνω ό,τι θέλω. Εδώ ακόμα και η παρουσία των γονιών μου με κάνει να αισθάνομαι αδύναμη, μη ανεξάρτητη να σκέφτομαι 3 φορές τα πράγματα πριν τα κάνω και τα λοιπά. Ξέρω πως μπορει να γυρίσω πίσω και να απογοητευτώ απο αυτά που περιμένω να με "σώσουν" από την παρούσα βαρεμάρα αλλά θα δοκιμάσω και δε θα περιμένω εδώ μπας και εμφανιστει κάποιος να με σώσει.Αυτους τους δισταγμους να μην ειχα μονο, πάντα σε μια κουταλιά νερό πνίγομαι ρε γαμώτο και με γαμάει κάθε φορά. Και η πηγή είναι συνήθως οι γονείς μου. Ουφ.