ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στην γειτονιά μου έχει ενα ορφανοτροφείο που ποτέ δεν είχε απασχολήσει την σκεψη μου είναι η αλήθεια.Από τότε που γέννησα,σκέφτομαι ότι έκει μέσα είναι γεμάτο με βρεφάκια σαν τον δικό μου,τα οποία κλαίνε τα βράδια,γιατί θέλουν αγκαλίτσα,έχουν κολικούς,θέλουν φροντίδα,νανουρίσματα,χάδια,και γενικά αγκαλιές.Σκεφτόμαι πόσο απλόχερα τα έχει όλα αυτά το δικό μου,και σκέφτομαι πόσο μόνα νιώθουν εκείνα.Κλαίω και δεν μπορώ να σταματήσω.Βλέπω τα ωραία ζιπουνάκια-ρουχαλάκια που έχει το δικό μου,και σκέφτομαι τι θα φοράνε εκεινα,και πονάει η καρδιά μου.Όλα τα ρούχα και τα παιχνίδια που έχω θα πάω να τα δώσω εκεί .Θα περιμένω να μεγαλώσει και λίγο το δικό μου,και θα πάω να γίνω εθελόντρια,να τα φροντίζω όποτε μπορώ στα διάφορα προγράμματα που έχει.Πριν γεννήσω ποτέ δεν με συγκινούσαν τα παιδιά,λίγο με απωθούσαν κιόλας είναι η αλήθεια.Σήμερα το παιδι μου είχε γκρίνια και όλη μέρα το αγκαλιάζαμε εγώ και ο μπαμπάς του και τον κάναμε μπανάκι και έπαιζε με τα καραβάκια του στην μπανιέρα και σκεφτόμουν εκείνα που κλαίνε μόνα τους και δεν έχουν το χάδι της μανούλας τους να τα ηρεμήσει.Κρίμα είναι ρε παιδιά.Τώρα πάλι κλαίω και δεν μπορώ να σταματήσω και έχω χάσει τον ειρμό μου.Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όποια θέλει,μανούλα ή μη, ας πάει να γίνει εθελόντρια στα ορφανοτροφεία να δώσει λίγη ανακούφιση και αγάπη στα βρεφάκια