ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 19 στα 20 και ζω εδώ και 2 χρόνια σε άλλη πόλη από αυτή που μεγάλωσα. Έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, με είχε κουράσει η επαρχία, οι άνθρωποι, η νοοτροπία τους, δεν έκανα και όμορφες φιλίες/σχέσεις, ούτε συγγενείς εν ζωή είχα πλέον εκεί. Εγκατέλειψα λοιπόν, πήγα να σπουδάσω, να φτιάξω την ζωή μου, είχα τόσα πολλά που ήθελα να κάνω, σαν μπαλόνι έτοιμο να σκάσει, τόση ενέργεια είχα για να καταναλώσω στην ζωή που ήθελα να διεκδικήσω. Η ζωη μου λοιπόν αυτά τα 2 χρόνια, παρά τον κορονοιό και τα σκαμπανευάσματα του, μου είναι πολύ ευχάριστη. Έχω αγαπήσει τον εαυτό μου, βρίσκω τον τύπο μου, αποκτώ σιγά σιγά αυτογνωσία, παρατηρώ, μαθαίνω, σπουδάζω και κάνω χόμπυ, έχω δουλέψει και κυνηγάω τα ονειρά μου, προσπαθώ να είμαι οικολογική και οικονομική.Προσπαθώ. Στο μέρος που μεγάλωσα δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου, αλλά που και που μου ερχόντουσαν αναμνήσεις απο την παιδική και εφηβική μου ηλικία τα βράδια που ήμουν μόνη κάνοντας την καινούρια μου αρχή. Φέτος τα Χριστούγεννα λοιπόν αποφάσισα να έρθω, να δω και τους γονείς μου, να δω τι γίνεται γενικά. Σήμερα είδα και μια παλιά μου συμμαθήτρια και περπατήσαμε, είδα και άλλους γνωστους στον δρόμο. Εδώ βέβαια δεν μιλάμε μεταξύ μας, ίσως είναι ένας "κανονας" της επαρχίας να είσαι σνομπ σε όσους δεν είστε (πια) κολλητοί (δεν με ενοχλεί απλώς το ανέφερα). Μεγάλωσαν, άλλαξαν, όπως κι εγώ δηλαδή. Μου φαίνεται τοσο περίεργο. Σχεδόν συγκινητικό. Κοιταχτήκαμε, προσπεράσαμε , μα τόσο περίεργο όμως. Με αυτά τα παιδιά φιληθήκαμε, γελάσαμε, αγκαλιαστήκαμε, βριστήκαμε. Περίεργο. Αναρωτιέμαι πως με βλέπουν, πως το νιώθουν και αυτοί απο μεριά τους.