ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω παντού για bulling: σε χώρους εργασίας, σε σχολεία, σε οικογενειακές μαζώξεις. Περιπτώσεις με προσβολές, χλευασμό, κοροϊδία, ειρωνεία.Όταν ήμουν μαθήτρια βίωσα ένα τελείως άλλο bulling: την πλήρη αδιαφορία και απομόνωση από το σύνολο. Πριν πείτε ότι για να αδιαφορούν όλοι κάτι θα έκανα στραβά, να σας προλάβω για να πώ ότι δεν ήταν έτσι. Ήταν καθαρά θέμα συγκυριών.Αρχικά, πήγαινα σε ιδιωτικό σχολείο οπότε οι συμμαθητές ήταν πολύ λιγότεροι. Ήμασταν μόλις 25 παιδιά στην τάξη και υπήρχαν μόνο 2 τμήματα ανά τάξη. Δηλαδή πολύ λιγότερες επιλογές για παρέα.Μέχρι τα μέσα της 2ας Λυκείου τα πράγματα ήταν εντάξει. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που δενόταν εύκολα, οπότε είχα μια-δυο φίλες μόνο και με τους υπόλοιπους ήμασταν τυπικά μεν, ευχάριστα δε. Όμως σε εκείνη τη χρονική περίοδο η φίλη μου άρχισε να βάζει λόγια γύρω-γύρω.Εγώ, ο στόκος, δεν πήρα χαμπάρι. Σιγά-σιγά οι συμμαθητές απομακρύνονταν, περιόρισαν τις κουβέντες τους και με κοιτούσαν με απέχθεια. Όντας πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι άργησα να παρατηρήσω την αλλαγή. Κάποιες κλίκες κοριτσιών άρχισαν να βγάζουν βρώμες για μένα και να περιτριγυρίζουν ένα αγόρι που μου άρεσε και του άρεσα προκειμένου να μην προχωρήσει μαζί μου.Η φίλη απομακρύνθηκε με χειρουργική ακρίβεια και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.. ήμουν μόνη μου. Όλη η 3η Λυκείου πέρασε έτσι. Μια "καλημέρα" κι αυτή μισή κι αυτό ήταν όλο. Στην πενταήμερη πήγα και δεν είχα κανέναν να μείνω μαζί του στο δωμάτιο. Πήγα και δεν είχα με ποιον να πάω μια βόλτα. Όλη μέρα καθόμουν στο λιμάνι και διάβαζα.Όταν τελείωσε το σχολείο, δεν κράτησα επαφή με κανέναν. Στην πραγματικότητα ήμουν μόνη μόνο στο σχολείο. Στο φροντιστήριο γνώρισα την κολλητή μου με την οποία είμαστε ακόμα κολλητές 15 χρόνια μετά. Είχα παρέες και φίλους εκτός σχολείου λόγω διάφορων δραστηριοτήτων. Το ζόρι λοιπόν, ήταν μόνο εκεί. Εκείνες τις ώρες που δεν είχα κάποιον να πω μια κουβέντα.Κάποια χρόνια μέτα, με βρήκε μία από τις κοπέλες που ήταν στην κλίκα που έβγαζαν βρώμες. Με βρήκε μόνο και μόνο για να μου ζητήσει συγγνώμη. Θυμάμαι ότι απόρησα. Ποιος ο λόγος να ζητήσεις συγχώρεση όταν δεν μπορείς να διορθώσεις κάτι; Θυμάμαι ότι της απάντησα κάτι του τύπου "δεν με νοιάζει αν μετάνιωσες και δεν με νοιάζει τί έγινε τότε. Γιατί τελικά όσο αδιαφορούσατε εσείς για μένα άλλο τόσο αδιαφορούσα εγώ για εσάς"Δεν την ξαναείδα.Πού θέλω να καταλήξω, δεν είμαι σίγουρη. Ίσως στο ότι δεν πρέπει να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία σε τέτοιους ανθρώπους. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε να μας επηρεάζουν. Δεν πρέπει να βγάζουμε τα μάτια μας από τους στόχους μας και όσοι θέλουν ας ακολουθήσουν, όσοι δεν θέλουν δεν πειράζει.Η ζωή είναι μικρή, καταθλιπτικά μικρή, για να αφήνουμε να την ορίζουν οι άλλοι με τη συμπεριφορά τους.