ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να εξομολογηθώ ότι όταν πήγαινα λύκειο μία συμμαθήτρια μου, μου ασκούσε bullying. Εκείνη θα ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερη μου αφού είχε μείνει δύο φορές στην ίδια τάξη ενώ την "πέρασα" και εγώ. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα είχε άχτι να με πλακώσει στο ξύλο ενώ εγώ ποτέ δεν της έδωσα αυτή την ευκαιρία για να μαλλιοτραβιχτούμε. Νομίζω είχε μίσος. Άλλες φορές όμως είχαμε ας πούμε μία πιο φυσιολογική επικοινωνία. Θυμάμαι ήθελε να με κάνει να τσακωθώ με την καινούρια μου φίλη που είχα γνωρίσει. Τελικά τα κατάφερε αλλά ευτυχώς γιατί έτσι κατάλαβα πόσο μεγάλο φίδι ήταν αυτή η υποτιθέμενη καινούρια φίλη. Ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα πολύ και έκλαψα και προσπάθησα να την πλησιάσω αλλά αυτή ήταν ανένδοτη. Ήταν η πρώτη φίλη που είχα γνωρίσει. Δεν είχα ποτέ φίλες γι' αυτό και το είχα πάρει πολύ βαριά. Είχε βάλει και άλλα παιδιά μέσα στο κόλπο και τότε μέσα στην τάξη ξέσπασα και εγώ και ζητούσα αποδείξεις και δεν μιλούσε κανένας τους, "γιατί δεν μιλάς Θεοδώρα; σου έφαγε η γάτα την γλώσσα;", αυτό είπα στην μία που συμμετείχε. Η κοπέλα που μου ασκούσε bullying ήταν πολύ κακός χαρακτήρας, πολύ σκύλα. Πρώτη φορά στην ζωή μου ακόμη και μέχρι σήμερα, έχω γνωρίσει τόσο κακό άνθρωπο. Ήθελε πάλι να με κάνει να τσακωθώ με έναν συμμαθητή μας. Στο διάλειμμα που όλοι έλειπαν, ήθελε και καλά να κάνει πλάκα στον συμμαθητή μας. Του πήρε το τσαντάκι με τα λεφτά και το έκρυψε στην δική μου τσάντα. Εγώ σαν αφελής που ήμουν αν και στην αρχή δεν ήθελα στο τέλος με έπεισε και δέχτηκα να συμμετάσχω στην πλάκα της. Δυστυχώς για εκείνη δεν κατάφερε να μας κάνει να τσακωθούμε. Ο συμμαθητής τελικά ανακάλυψε το τσαντάκι του στην δική μου τσάντα και όταν τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν με νόημα και χαμόγελο καταλάβαμε ότι με "τσάκωσε". Δεν ξέρω ίσως να κατάλαβε πως δεν το έκανα εγώ. Ήθελα να του το πω αλλά φοβόμουν ότι δεν θα με πίστευε. Αυτός πολύ καλός, σοβαρός και χαμηλών τόνων παιδί. Είχε παρασύρει πολλά παιδιά τα οποία ήταν καλά, τα είχα ξεχωρίσει και ένα από αυτά τα παιδιά ήταν και η Θεοδώρα. Υπήρχε κι άλλη μία κοπέλα που ίσως να μου ασκούσε εκείνη bullying αλλά ο τρόπος της ήταν διαφορετικός που με έκανε να γελάω. Τώρα τα κορίτσια αυτά είναι παντρεμένα, παντρεύτηκαν μετά το σχολείο και κάποια έχουν μωρά. Δεν μου έκαναν καθόλου έκπληξη αφού καμία από αυτές δεν είχε φιλοδοξίες. Δεν χρειάζεται να μου το πουν, φαίνεται. Στο σχολείο, το έσκαγαν με τους γκόμενους τους 30+ γι' αυτό και πάντα έμεναν στις ίδιες τάξεις και κάποιες από αυτές δεν έβγαλαν καν το λύκειο. Πλέον δεν μιλάω με κανένα από αυτά τα παιδιά, ίσως λίγο με την Θεοδώρα και την άλλη κοπέλα που με πείραζε. Μου λένε γιατί δεν τους μιλάς και τους λέω μου έκαναν τόσα πράγματα στο σχολείο και θα το παίξω φίλη τους ή "περασμένα-ξεχασμένα"; ΠΟΤΕ! Και μου λένε, εντάξει μικρά ήταν και ανώριμα και τους λέω και εγώ μικρή και ανώριμη ήμουν. Όχι! Δεν τους έχω συγχωρήσει μα ούτε κρατάω κακία, απλά είμαι αδιάφορη. Η αδιαφορία είναι το καλύτερο, τον σκοτώνεις. Το διαπιστώνεις όταν συναντιούνται τα βλέμματά σας και τους κοιτάζεις σαν να μην ξέρεις ποιος είναι ή απλά κοιτάζεις ευθεία αγνοώντας επιδεικτικά τον άλλον και όταν σου λέει "γεια" τον κοιτάζεις με ένα μάτι "συγγνώμη κύριε, ποιος είστε; σας ξέρω από κάπου;". Από τότε μέχρι και σήμερα έτσι είμαι μαζί τους. Και τελικά εγώ είμαι η σνομπ της υπόθεσης αφού δεν μιλάω στους άλλους. Εγώ τουλάχιστον έχω κάποιον σοβαρό λόγο που δεν μιλάω, οι άλλοι δεν σκέφτονται το θράσος που έχουν και μου μιλάνε σαν να μην συμβαίνει τίποτα αφού τότε ήμουν μικρός, ανώριμος και βλάκας και θα το έχει ξεχάσει (δε λες αν τους έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι αυτός είναι ο λόγος; αφού κανείς τους δεν σκέφτεται). Θα έγραφα και άλλα, αλλά αρκετά σας κούρασα. Τα έβγαλα από μέσα μου.