ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα παιδιά, τις τελευταίες μέρες βρίσκομαι σε απόγνωση και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τους προβληματισμούς μου. Οποιαδήποτε γνώμη ή συμβουλή ειναι ευπρόσδεκτη. Όλα ξεκίνησαν πριν περίπου δύο εβδομάδες, οταν το αγόρι με το οποίο βρίσκομαι σε σχέση ορκίστηκε φαντάρος και εντάχθηκε σε συγκεκριμένη στρατιωτική μονάδα κοντά στο πατρικό του σπίτι όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Αρχικά, όλοι ήμασταν χαρούμενοι για αυτή του την τοποθέτηση καθώς θα βρισκόταν κοντά στους γονείς και συγγενείς του, ο ίδιος όμως φαινόταν αρκετά προβληματισμένος χωρίς όμως να θέλει να συζητήσει με κανέναν τον λογο. Από την πρώτη μέρα στη συγκεκριμένη μοναδα είχε αϋπνίες, στομαχόπονο και ένιωθε έντονο στρες. Μου είπε πως αιτία ήταν η πίεση που του ασκούσαν τόσο οι ανώτεροι όσο και υπερβολικές ευθύνες που του είχαν ανατεθεί και αδυνατούσε να ελέγξει. Του εξήγησα πως στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά στη συνέχεια θα γνωρίσει νέα άτομα, θα αποκτήσει νέες εμπειρίες και όλα θα κυλήσουν ευχάριστα. ..από όσα είχα ακούσει και εγώ ο στρατός είναι μια εμπειρία ζωής. Να μην μακρυγορώ μέρα με την μέρα η κατάσταση του χειροτέρευε, κάθε βράδυ που μιλούσαμε στο τηλέφωνο έβαζε τα κλάματα και μου έλεγε πως δεν αντέχει εκεί μέσα και πως θέλει να πάρει αναστολή! Όπως είναι λογικο εγώ είχα τρελαθεί!! Μια απλή αδυναμία προσαρμογής σίγουρα δεν θα τον έφερνε σε αυτή τη θέση!!Ένα βράδυ με δάκρυα στα μάτια μου είπε πως στον θάλαμο του δεν έχει ούτε ενα φίλο, αντιθέτως κοιμάται δίπλα δίπλα με άτομα που του ασκούσαν σωματική και λεκτική βία στα παιδικά του χρόνια. Μου είπε πως κάθε βράδυ τον λούζει κρύος ιδρώτας καθώς ξυπνούν μέσα του απέσιες εικόνες απο το παρελθόν. Μου είπε πως ακόμα και τώρα τα ίδια άτομα τον ειρωνεύονται σε καθημερινή βάση, γελάνε μαζί του και του κλέβουν προσωπικά αντικείμενα από τον σάκο του. Είπε πως νιώθει φυλακισμένος και μόνος, πως τον πιάνουν κρίσεις πανικού, πως κλείνεται στο μπάνιο και κλαίει, είπε επίσης οτι θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του!ΤΑ ΕΧΑΣΑ! Ήθελα εκείνη τη στιγμη να παρω το πρώτο αεροπλάνο και να τον βγάλω απο αυτή την κόλαση, ενώ ταυτόχρονα θα εκανα σάλτσα τις μούρες των παλιόπαιδων που τον παρενοχλουν. Πως είναι δυνατόν ένα παιδί 19 χρονών να σκέφτεται έτσι;; πως ειναι δυνατόν ολόκληροι ενήλικες να του συμπεριφερονται τοσο απάνθρωπα;; Πότε επιτέλους θα βάλουμε όρια στα πειράγματα μας και θα σταματήσουμε να προσβαλουμε τους πιο ευαισθητους συνανθρώπους μας για να νιώσουμε εμείς ανώτεροι;; Μπορεί εμείς να σπάμε πλάκα αλλα κάποιος αλλος υποφέρει!!!Τωρα ευτυχώς μετα απο μια συζήτηση με ψυχολόγο νιωθει ελαφρώς καλύτερα, μια ακομα πληγή όμως χαραχτηκε στο μυαλουδακι του... ΓΙΑΤΙ πρέπει να φέρνουμε τους ανθρώπους σε τόσο δύσκολη θέση;;Λίγη ανθρωπιά βρε παιδιά δεν βλάπτει...