ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 χρονων και εδω και 4 μηνες έχω κατι με ένα παιδι που τον ερωτεύτηκα κυριολεκτικά απο το πρωτο χαμογελο.. ηταν τόσο περίεργη,συγκυριακή και γλυκια η γνωριμία μας...το θεμα ειναι οτι εχουμε τεραστια αποαταση στην μεση πλεον γτ δεν μενουμε στο ιδιο μερος αν και το ξεραμε οτι θα γινει αυτο.. εγω ως δυσκολος ανθρωπος για να μου αρεσει κάποιος σημαινει πολλα.. και έτσι έπεσα στα βαθιά. Ηταν και ο πρώτος μου.. το θεμα ειναι οτι είναι πολυ καλο παιδι,ψυχαρα .. για μενα είναι ένα ονειρο ομως....τον θελω τοσο πολύ.. μου αγγιξε την ψυχη αυτος ο ανθρωπος.. ΑΛΛΑ φευγει μακρυα. Εγω Αθηνα αυτος πισω στο μερος του την Ξανθη... παρα του ποσο τον νοιαζομαι με εχει κανει να πληγωθω πολυ για ολες τις φορες που μου ειπε οτι νιωθουμε διαφορετικά, δεν μπορούμε να εχουμε κατι παραπανω,δεν εισαι η άμεση προτεραιότητα μου και τετοια...σε λιγες μέρες θα τον δω αλλα αποφασισα οτι θελω μα το ληξω επίσημα...το ερώτημα μου ειναι καθώς βασανιζομαι παρα πολυ ολον αυτον τον καιρό.. τι θεωρειτε οτι θα ειναι πιο σωτηριο για την ψυχολογία μου; να τονισω οτι η σχεση μας βασίζονταν στην ειλικρίνεια παντα ισως κι την ωμη. Να του πω οτι στα ματια του είδα και ενιωσα ολα αυτά αλλα δεν ειχα ανταποκριση κι πληγώθηκα κι για αυτο φευγω; να του πω ολα αυτά τα ασχημα ππυ με έκανε να νιωθω; να τον αφησω ετσι απλα με ενα δεν μππρω να συνεχίσω αυτο το φλου; δεν ξερω αν πρεπει να του προσαψω κατηγοριες και θυμο.. με τους προηγούμενους που ειχα ειπα απλα το σεβομαι καλα να περνατε .. κι εχω συσσωρευμένο θυμό πλεον γτ θεωρω οτι η υπερβολική ανωτερότητα μου με έκανε να νιωθω αδικημένη... μου λειπει καθε λεπτο και τον νοιαζομαι αλλα δεν το αντέχω αλλο να είμαι μια απλη επιλογη...