ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήσουν ο άντρας μου.. ο άνθρωπός μου.. το στήριγμά μου, η ζωή μου, η ανάσα μου.. όλα μου! Για πάντα μαζί μου έλεγες. Και το ήξερα, το είχα ακούσει και από αλλού αυτό το για πάντα. Και το ξέρω ότι δεν υπάρχει. Αλλά το πίστεψα. Το βίωσα.. Το έκανα δικό μου, δικό μας. Γιατί σ' αγάοησα με έναν τρόπο που δεν έχω ξαναγαπήσει στη ζωή μου. Και χωρίσαμε. Η σχέση μας πήρε την κάτω βόλτα. Σχεδόν ξαφνικά. Σχεδόν αναίτια. Και δε θες να με δεις. Δε θες να μου μιλήσεις. Και σε χρειάζομαι. Και μόνο εσύ ξέρεις τι μου συμβαίνει τώρα. Μόνο εσύ. Και μόνο εσύ μπορείς να μ' αγκαλιάσεις και να τελείωσουν όλα. Μόνο εσύ μπορείς να με σώσεις. Κι όμως.. Εσύ, ο άντρας μου, η ανάσα μου, η ζωή μου ούτε καν απάντησες στο μήνυμά μου με το οποίο σου ζήτησα να βρεθούμε. Πριν πολλούς μήνες μου έστειλες "σταμάτα να με ενοχλείς. Δε θα το ξαναπώ". Και τώρα μάλλον σε ενόχλησα. Και τώρα κατάλαβα τι εννοούσες. Όλα αυτά που έλεγες ήταν ένα μεγάλο, χοντρό και άδικο ψέμα. Δεν ήμουν τίποτα για σένα. Δεν εννοούσες τίποτα απ' όσα έλεγες. Γιατί αν μ' αγαπούσες έστω και λίγο, δε θα μ' άφηνες να αργοπεθαίνω.