ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι κάτι φάσεις που παρατηρω οτι δεν μπορω να επικοινωνησω σωστα αυτο που νιωθω στους πολυ κοντινους μου ανθρωπους, με αποτελεσμα να οι αντιδρασεις μου να τους φαινονται περιεργες (δικαιως), να τους στενοχωρω και να στενοχωριεμαι κ εγω. Μπορει πχ να μην αισθανομαι καλα με κατι , να αισθανθω πιεση με κατι που συνεβη κλπ και αντι απλα να το επικοινωνησω στον απεναντι σαν ανθρωπος, τελικα καταληγω να απαντησω αποτομα, να αποχωρησω απο το χωρο ή να εχω κυκλοθυμια και να αντιδρω εντελως κουλα... Κι ενω οταν ειμαι με ανθρωπους που ναι μεν ειμαστε φιλοι αλλα οχι τοσο κοντα, τους φαινομαι πολυ επικοινωνιακος ανθρωπος επειδη εκει εχω την αυτοσυγκρατηση που χρειαζεται, οταν βρισκομαι με τους πολυ πολυ κοντινους καπου το χανω και μετα αισθανομαι απαισια... Το θέμα ειναι οτι παλιοτερα δεν καταλαβαινα οτι το εκανα. Το αντιλαμβανομαι εδω και καποιο διαστημα ομως (τους τελευταιους μηνες) και ενω προσπαθω πολυ να το διορθωσω δε τα καταφερνω παντα. Φοβαμαι οτι θα χασω ανθρωπους απο τη ζωη μου που τους αγαπω πολυ και θα εχουν και δικιο ! Εχει συμβει σε εσας ποτε κατι αναλογο ; Ειναι πολυ δυσκολο να διορθωσεις τον εαυτο σου αλλα παντα ελπιζω οτι με επιμονη θα τα καταφερω...