ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ανηκω και εγω στην γενια των early 30δων. Αυτη τη γενια που μενει ακομα στο παιδικο της δωματιο, και που για να παρει τη ζωη στα χερια της το πιο πιθανο ειναι να χρειαστει να ξενιτευτει για να το καταφερει.Εγω ακομα δεν εχει χρειαστει να κανω κατι τετοιο. Εχω μια καλη δουλεια με αξιοπρεπη λεφτα. Ειμαι καλα. Αλλα ακομα και στραβη να γινει, εχω ενα σπιτι (των γονιων μου) για να μεινω και παντα θα χω ενα πιατο ζεστο φαγητο. Το εκτιμω γιατι καποιοι δεν εχουν ουτε αυτο.Οπως ο συντροφος μου που ανηκει και αυτος στην ιδια γενια με εμενα. Αλλα δεν εχει οικογενεια. Η οικογενεια τον εγκατελειψε. Και μετα, ξαναεμφανιστηκε. Μετα απο χρονια σκληρης δουλειας (στις εποχες των παχεων αγελαδων) τους βοηθησε κιολας. Μεχρι που πηρε και δανειο στην πλατη του για να τους σωσει.Και μετα ηρθε η κριση. Οικονομικη και κοινωνικη. Πρωτα η απολυση. Και σιγα σιγα η εξαθλιωση. Εζησα ολη αυτη την πορεια και σταθηκα διπλα του. Να μην τα πολυλογω, ειναι μονος του με χρεη και με 0 ευρω στη τσεπη.Τον αγαπω αλλα δε βλεπω φως πουθενα. Εχω ηδη βοηθησει οικονομικα, εχω σταθει, αλλα νιωθω τεραστιο το βαρος. Δε μπορω να αντικαταστησω την οικογενεια και τους φιλους του. Λυγιζω. Ειμαι δυστυχισμενη στη σχεση αυτη, καθε μερα σκεφτομαι πως θα βγει και αυτη η μερα απο μεριας του. Δε μπορει να παρεχει τιποτα στον εαυτο του, ποσο μαλλον σε εμενα. Οταν αγαπας καποιον πληγωνεσαι να τον βλεπεις ετσι και να μη μπορεις να τον βοηθησεις. Τι νοημα εχει η σχεση αυτη?Ποιο το μελλον? Δεν βλεπω καν παρον. Μονο προβληματα.Και τωρα, θελει να φυγει απο εκει που μενουμε για να βγαλει καποια λεφτα απο την επαρχια. Και εγω να περιμενω.Πως να περιμενω? Αφου οταν γυρισει δε θα χει αλλαξει τιποτα...Ποσο να αντεξει ενας ανθρωπος? Εκεινος δε δινει σημασια σε εμας γιατι εχει προβληματα πιο σοβαρα, βιοπορισμου. Το καταλαβαινω.Εγω ομως? Δε βλεπω φως στη σχεση αυτη. Τον αγαπω αλλα οι συνθηκες ειναι πολυ ασχημες και δε βλεπω να αλλαζουν. Ειτε μεινω ειτε φυγω δυστυχισμενη θα νιωθω.Πως μας καταντησαν ετσι?