ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ή τουλάχιστον έτσι νιώθω. Ο πατέρας μου ήταν πάντα η αδυναμία μου και εγώ η δική του. Μου έμαθε πάρα πολλά πράγματα και το καλύτερο να ζωγραφίζω τόσο καλά όσο αυτόν. Πριν δύο χρόνια έπαθε έμφραγμα και πνευμονία μαζί. Οι πιθανότητες να ζήσει δεν ήταν πολλές. Έκανε πολύ σοβαρή εγχείρηση και σώθηκε. Όλοι χαρήκαμε και εγώ έβαλα σκοπό να προσέχω τον πατέρα μου σαν τα μάτια μου. Ο πατέρας μου άλλαξε από τότε. Οι γιατροί του έχουν πει να κάνει καθημερινή άσκηση και διατροφή. Δεν κάνει τίποτα από τα δύο. Πιστεύει πως η γυμναστική θα τον κουράσει. Πιστεύει πως όλα θα τον κουράσουν. Σταμάτησε και τη δουλειά. Είναι ολη μέρα μπροστά από την τηλεόραση. Έχει πάντα νεύρα και με το παραμικρό μιλάει άσχημα σε όλους. Ο πατέρας μου δεν ήταν έτσι. Χτες έγινε κάτι που τον τελευταίο καιρό γίνεται αρκετά συχνά. Γύρισα από την σχολή μου νωρίτερα (είμαι όλη μέρα κάθε μέρα εκεί) και χάρηκα γιατί μου λείπουν οι γονείς μου όσο είμαι εκεί, οπότε ήταν ευκαιρία να τους δω επιτέλους. Το να γυρίζω νωρίτερα συμβαίνει μια δυο φορές την εβδομάδα. Όταν μπήκα λοιπόν μέσα στο σπίτι τους βρήκα στο σαλόνι, ήταν και η γιαγιά. Άρχισα να συζητάω με τη μαμα και τη γιαγιά για διάφορα πράγματα, με ρωτούσαν πως πήγε σήμερα στην σχολή, τι κάναμε και εγώ έκανα και λίγο τον καραγκιόζη καθώς απαντούσα και γελάγαμε. Ο μπαμπάς τότε δυνάμωσε πολύ την τηλεόραση ενώ αλήθεια λέω έβλεπε διαφημίσεις. Την δυνάμωσε τόσο ώστε να μου δείξει να μη μιλάω. Έφυγα πήγα στο δωμάτιο μου. Ξαναγύρισα μετά από λίγο να τους ρωτήσω την γνώμη τους για μια εργασία και απλά και μόνο που άνοιξα την πόρτα ο μπαμπάς σηκώθηκε φωναξε πως δεν τον αφήνουμε να δει τηλεόραση και πήγε μέσα χτυπώντας την πόρτα πίσω του. Αυτό γίνεται πολύ συχνά. Βλέπει όλη μέρα κάθε μέρα τηλεόραση και δεν ενδιαφέρεται καν για το τι κάνω. Όταν πήγα να το συζητήσω μαζί του η απάντηση ήταν "δε συζητάς τίποτα σοβαρό"... ευχαριστώ.