8.5.2013 | 14:44
δε μπορώ να μην σκεφτομαι
το κάνω σπάνια. Σήμερα, σε μία άλλη πραγματικότητα που ρέει ταυτόχρονα με αυτήν, θα έμενα μονη μου στο πατρικο μου. Οι γόνεις μου, συνταξιοδοτηθέντες, θα είχαν μετοικήσει στο χωριο για να ασχοληθουν με τις βιολογικές τους καλλιέργειες. Θα είχαν γλιτώσει το χωρισμό και την επακόλουθη μοναξιά και θα επισκέπτονταν την πόλη μας μόνο για να μας δουν και να πάνε "θέατρο".Ο αδερφός μου, θα έμενε με τη γυναίκα του και ενδεχομένως να είχα και ένα ανηψάκι.Εγώ θα είχα επιστρέψει μαλλον από εκείνο το μεταπτυχιακό που έλεγα να κάνω στο εξωτερικο και θα έκανα ότι γουσταρα κι αν όχι (λόγω της υποτιθέμενης κρίσης) θα έκανα κατι άλλο που θα γούσταρα.Μπορεί να ήμουν ακόμη με εκεινο τον παιδικό μου έρωτα και να αλητεύαμε μαζι, μπορεί και όχι.σε αυτήν εκεί την πραγματικότητα θα ωρίμαζα μέσα από υγιείς διαδικασίες κι ας αργούσα λίγο παραπάνω.Σε αυτήν εδώ την πραγματικότητα, βγαίνω κάποια απογεύματα στην αυλήκαι δεν έχω δύναμη να σηκώσω το κεφάλι μου για να κοιτάξω τον ουρανό.Μια στιγμή.