ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 20 οι γονείς μου με παντρέψαν με κάποιον που επέλεξαν για να ζήσω καλυτέρα (ναι, συνέβαιναν αυτά!).Στα 22 χώρισα γιατί με χτύπησε. Τον απείλησα οτι θα τον καταγγείλω κι έτσι πήρα διαζύγιο και ελευθερώθηκα.Βρήκα δουλειά, νοίκιασα ένα δωματιάκι και έζησα μόνη.Στα 25 γνώρισα τον μεγάλο έρωτα! Όλα τέλεια!Στα 27 παντρευτήκαμε.Στα 28 τον έπιασε να με άπατα.Ξανανοίκιασα δωματιάκι. Ξανά μόνη.Στα 28 μόνη με δυο διαζύγια! Ένιωθα παντελώς αποτυχημένη. Ευτυχώς δεν είχα παιδιά. Βούλιαξα στην κατάθλιψη.Στα 30 γνώρισα έναν υπέροχο άντρα. Ήμουν πολυ επιφυλακτική αλλά ήταν παραπάνω απ' οτι μπορούσα να ονειρευτώ.Στα 32 είμαστε ακόμα μαζί. Τον λατρεύω, αλήθεια. Δε θέλω με τίποτα να τον χάσω όμως...μου έκανε πρόταση γάμου. Του είπα αυθόρμητα όχι. Απογοητεύτηκε. Το πήρε προσωπικά. Τόσο καιρό απέφευγα να του μιλήσω για το παρελθόν. Τώρα του τα είπα όλα. Μ' αγαπάει περισσότερο τώρα λέει. Θέλει να κάνουμε παιδιά-να γίνουμε οικογένεια. Κι εγώ θέλω-θέλω πολύ τα παιδιά μου να είναι όσο υπέροχα είναι εκείνος. Αλλά τρέμω στην ιδέα του γάμου. Του πρότεινα να κάνουμε παιδιά χωρίς γάμο. Δεν είναι αρνητικός αλλά καταλαβαίνω οτι θέλει τον γάμο. Θέλει το μυστήριο, τη γιορτή και την επισημοποιήση.Είμαι πρόθυμη να κάνω τα πάντα για να ειναι ευτυχισμένος αλλά νιώθω να πνίγομαι.Την Τρίτη θα παω σε ψυχολόγο. Ελπίζω να βοηθήσει κάπως...