ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ δεν ειχα πολλούς φίλους,ακόμα και τώρα στα 20 μου.Έχω μια παρεα,που ακομα και με αυτη δε θα λεγα οτι ειμαι και σε καθημερινη επικοινωνια(ακομα και με τη κολλητη μου) και μιλαω με ανθρωπους,δεν ειναι οτι εχω το λεγόμενο social anxiety που δε μπορεις να μιλήσεις καθόλου η φοβάσαι,αν και πιο μικρη ειμουν καπως ετσι και σιγα σιγα το διόρθωσα.Δε ξερω αν εχω κατι στον χαρακτήρα μου που με κανει αποθητική η να φαινομαι απλησιαστη και να μη το καταλαβαίνω,απ'οτι μου χουν πει ειμαι γλυκια και συμπαθής.Επισης δεν εχω αυτο που εχουν αλλοι δηλαδη πολλες διαφορετικες παρεες να βγαινω,να κανω φιλιες οπου και να παω και μετα να κραταω επαφη και γενικα αυτο το "χαρισμα"που εχουν καποιοι να τραβανε τους ανθρωπους και με το που βρεθουν σε μια παρεα οχι μονο να συμπαθιουνται αλλα να γινονται και φιλοι και να δενονται σχετικα ευκολα και γρηγορα.Ποτε μου δε κατάλαβα πως γίνετε αυτο.Σε καποιες στιγμες που ειχα τα κεφια μου εχω καταφερει μπορω να πω να δειξω ενδιαφερουσα και καλη παρεα και να με πανε ατομα αλλα στο τελος της ημερας δεν εχω καταφέρει να δεθω μαζι τους οσο θα θελα,σαν κατι να συμβαινει την επομενη φορα που θα βρεθω παλι μαζι τους και να μην ειμαι τοσο χαλαρη ευχάριστη και αυθόρμιτη οσο ημουν τη μια φορα.Οταν γνωριζω καποιο ατομο την πρωτη φορα που θα μιλαμε μπορω να πω ειμαι αρκετα χαλαρη και ενταξει και κυλαει καλα η κουβεντα,τις αλλες φορες ομως που τους γνωριζω καλυτερα σα να χανω τη χαλαροτητα μου και το θαρρος μου και σιγα σιγα απομακρυνομαι γιατι τους βλεπω να επικοινωνουν και να περνανε καλυτερα με αλλους χωρις να χουν ενδιαφέρον για μένα.Ηλικρινα δε ξερω τι ειναι αυτο που εχω και θελω να το αποβάλλω.