11.8.2012 | 10:54
Dear Misery...
Ναι, το ξέρω οτι είσαι κοντά μου συνεχώς και ΝΑΙ ξέρω πως δύσκολα σε απομακρινώ απο κοντά μου..Ευτυχώς ομως που ύπαρχεις και εσύ και καταλαβαίνω πως πρέπει πάρω μπρός.Νιωθω πως η αδρανεια ρουφαει αυτο που ειμαι στην πραγματικοτητα και εμποδίζει τα ονειρα μου και τους στοχους μου.. θελω να φυγω..(London Calling)μα υπαρχει ο φοβος (Αν παω για σπουδες(???)=>μονο εαν βρω στο δρομο της Μπενακη καμια ραβδο χρυσου! ...Αν δουλεψω ως σερβιτορα(???)=>μερικα λεφτα=>ισα ισα επιβιωση)- Αν μέινω Αθηνα θα χαζέψω στην αδράνεια...και οι ανθρωποι εδώ άρχησαν να με στενέυουν αντι να με κανουν να δενομαι μαζι τους...Ναι αγαπημένη μιζέρια..ενώ θα έπρεπε να διασκεδαζω το καλοκαιρι μου καθομαι και λιωνω μπροστα απ'τα αδιέξοδα...Σταμάτα να μου γνέφεις το κεφάλι δηθεν πως καταλαβαινεις..και ξεκολλα πια...άσε με να ξεκολλήσω πια!Μάχη-22 ετών
