ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το χαμόγελο της με ανατριχιάζει απο χαρά, τις προάλλες καθόμασταν( πανσέλήνος) σε διπλανές καρέκλες με κοινούς φίλους και ήμουνα σαν να κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα.Κάθε φορά που την σκέφτομαι μου βγαίνουν στιχάκια.Αλλά κάθε φορά που την βλέπω είμαι σαν βρεγμένη κότα.Τις προάλλες πάλι λέω θα παω να πιω κανά ποτό να πάρω θάρρος να της τηλεφωνήσω, τελικά τίποτα άρχισα να θυμάμαι το χαμόγελο και κοκκάκλωνα.Μετά, πήρα ενα κόκκινο τριαντάφυλλο για να της το δώσω, δεν της είπα ποτέ να βγούμε.Κάθε μέρα που περνάει αν ένιωθε κάτι νομίζω ξενερώνει όλο και πιο πολύ.Πως στην ευχή θα βρω το θάρρος να της μιλήσω?τι προτείνετε?ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?