ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θα κατανοήσω ποτέ αυτό το κόλλημα που υπάρχει στην Ελλάδα, που οι περισσότεροι μιλάνε, φέρονται και επιλέγουν με βάση την εξωτερική εμφάνιση. Είναι τόσο πολύ τραβηγμένο στα άκρα που θεωρούν πως ένας άνθρωπος που δεν έχει την εμφάνιση που οι ίδιοι θεωρούν καλή δεν αξίζει να αγαπιέται, δεν κάνει σεξ (ή αν κάνει τον διάλεξε ενας σαβουρογ@μης!) δεν έχει δικαίωμα να μιλάει για σχέσεις, δεν ξέρει τι του γίνεται, δεν μπορεί να ζει με χαρά, δεν, δεν, δεν.... κι ύστερα αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι πιθανόν σχολιάζουν αλλιώς σε θέματα φυλετικού ρατσισμού ή το παίζουν ανοιχτομυαλοι. Αυτό είναι ο ορισμός του κόμπλεξ. Και το κόμπλεξ δημιουργεί κι άλλο κόμπλεξ. Και κανείς δεν ζει όμορφα σε ένα κόσμο γεμάτο κόμπλεξ! Αναρωτιέμαι είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν εξωτερικά στάνταρ που μπορούν να επιβάλλουν τις ανάγκες, αλλά ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό στάνταρ και σύμφωνα με αυτόν ορίζονται οι ανάγκες; Ο καθένας, ψηλός, κοντός, αδύνατος, χοντρός, ατσουμπαλος, ασύμμετρος, συμμετρικός, κοκκινομάλλης, μελαχρινός, ξανθός, καστανός... ο καθένας έχει ακριβώς τις ίδιες ανάγκες στη ζωή. Δεν είστε οι κριτές των πάντων, αντίθετα αυτό που πιστεύετε ορίζει την δική σας ζωή. Είναι κρίμα γιατί αυτά σε άλλες χώρες δεν συμβαίνουν. Και είναι γνωστό πως σχέσεις κάνουν οι πιο ανοιχτοί, επικοινωνιακοι, συμπαθείς άνθρωποι, όχι οι πιο συμμετρικοι, ούτε αυτοί με τις "σωστές" αναλογίες.Διαβάζω φριχτά πράγματα εδώ μέσα και νομίζω πως ζούμε σε ενα είδος φασισμού της εικόνας. Κι ύστερα βγαινω έξω και βλέπω ενα σωρο διαφορετικους ανθρώπους, ολους τους σωματοτυπους, όλων των ειδών τις ατέλειες και σκέφτομαι τι ωραίος που είναι ο καθένας στην διαφορετικοτητα του και τι φτωχοί όσοι δεν μπορούν να το δουν αυτό...