Διάβαζα όσα έγραψες και ήταν λες και μίλαγες για μένα... Περνάω ακριβώς τα ίδια με σενα... Με τη διαφορά ότι εμενα και η μάνα μου ψάχνει λόγο να γκρινιάζει συνέχεια! Κάνε υπομονή, δουλεψε, μάζεψε χρήματα και κοίτα να τελειώσεις σύντομα τη σχολή σου μπας και μπορέσεις να βρεις μια πιο σίγουρη δουλειά, να νοικιάσεις ενα σπιτι και να ησυχάσεις. Αυτό σκέφτομαι κι εγώ όλη την ώρα (αν και ο πατερας μου θα κανει χαμό έτσι και του πω ότι θελω να φύγω από το σπίτι). Αλλά ελπίζω να σε κάνει τουλάχιστον να νιώσεις μια παηγοριά οτι υπάρχουν κι αλλοι που περνάνε τα ίδια με σένα και σε καταλαβαίνουν. Γιατί κι εγώ πολλές φορές ντρέπομαι να πω σε άλλους το τι περνάω και το γιατί ΠΑΛΙ δεν μπορώ να βγω... Αν χρειαστείς να μιλήσεις κάπου ξαναγράψε και αν το δω θα σου απαντήσω... Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο προς το παρόν, μόνο υπομονή μέχρι να βρεις ευκαιρία να σηκωθείς να φύγεις.
26.9.2015 | 00:01
Δεν. Αντέχω. Άλλο.
Φέτος τελείωσα το σχολείο και πέρασα σε μια αρκετά καλή σχολή στην Αθήνα. Τόσους μήνες διάβαζα με την προσδοκία ότι μετά τις πανελλήνιες, θα ήμουν λίγο πιο ανέμελη έστω για το καλοκαίρι. Αντιθέτως, από τότε που τελείωσα νιώθω πως η ζωή μου εξελίσσεται με τον πιο άσχημο τρόπο. Βρήκα δουλειά σε μια προωθητική εταιρία κινητής τηλεφωνίας για να βγάζω τα έξοδα μου και ο πατέρας μου αντί να χαρεί, μου λέει να σταματήσω γιατί "ντρέπεται" να λέει στους φίλους του ότι η κόρη του δουλεύει στην Ομόνοια. Ποτέ δεν έδωσα δικαίωμα στους γονείς μου να αμφιβάλλουν για μένα και πάντα αντιμετώπιζα τα πράγματα πιο ώριμα απ'τα παιδιά της ηλικίας μου και παρόλα αυτά ακόμα παλεύω να με αντιμετωπίσουν σαν μια 19χρονη και όχι σαν 10χρονο παιδάκι. Βγαίνω πλέον δυο φορές την βδομάδα μεχρι την μια και κάθε φορά φροντίζει να με κάνει να γυρίσω σπίτι με κλάμματα επειδή με παίρνει τηλέφωνο και με ειρωνεύεται ή μου φωνάζει. Πλέον έχει αρχίσει να μου φωνάζει και επειδή πηγαίνω προπόνηση. Δε ξέρω τι θέλει από μένα, θέλει να με κλείσει σε ένα δωμάτιο; Έχω βαρεθεί να λέω ψέμματα στους φίλους μου κάθε φορά που δε βγαίνω για να μην καταλάβουν ότι έχω προβλήματα στο σπίτι και έχω βαρεθεί να βγαίνω η κακιά της παρέας επειδή νομίζουν ότι τους γράφω. Η μητέρα μου κατανοεί τις ανάγκες μου, αλλά έχει κουραστεί ψυχολογικά τόσα χρόνια γιατί τράβαγε τα ίδια και χειρότερα και πλέον έχει πρόβλημα με τα νεύρα της και την καρδιά της και δε μπορώ να επιβαρύνω και την ίδια. Τον τελευταίο μήνα το μονο που με θυμάμαι να κάνω είναι να κλάιω, να κλαίω μέχρι να πρηστούν τα μάτια μου. Δεν έχω όρεξη να δω τους φίλους μου. Δεν έχω όρεξη να ερωτευτώ. Ακόμαι και αυτό φοβάμαι να κάνω, για να μη μάθει τίποτα ο πατέρας μου. Δε ξέρω τι να κάνω, όσες φορές προσπάθησα να του μιλήσω απλά δεν καταλάβαινε, δεν μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες μου. Κάθε φορά που του εξηγώ πως μεγαλώνω απλά νευριάζει, βγαίνει και γυρίζει πιωμένος. Κουράστηκα. Κουράστη να είμαι 19 χρονών και να νιώθω πως η ζωή μου τελειώνει. Θέλω να ζήσω. Αν πρόκεται να ζω έτσι, προτιμότερο να είμαι νεκρή. Δε μπορώ άλλο εδώ μέσα.
1
