ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα νεύρα μου είναι διαλυμένα. Έχω εναν κόμπο στο λαιμό, και άλλον ένα στο στομαχι, αποτέλεσμα μακροχρόνιας συσσωρευμένης έντασης που δε βρήκε ποτέ διέξοδο...πάντα είμαι το καλό παιδί που "έπρεπε" να κάνει υποχωρήσεις, επειδή ειναι ηλικιακά το μικρότερο μελος της οικογένειας, πάντα πρόθυμη να βοηθαω τους άλλους, φιλους, γνωστους, και στο τέλος να εισπράττω φτύσιμο...Και σαν άνθρωπος και εγώ , όταν νιώθω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον (πώς τολμάω, ε???) κανείς να μην είναι εκεί να με ακούσει... και φυσικό επακόλουθο είναι κάποια στιγμή να έχω και εγώ τα ξεσπάσματα μου, αλλά τότε είναι που η οικογένεια μου με αγνοεί παντελώς ή προσπαθεί να με βγάλει φταιχτρα, γιατί "η συμπεριφορά σου θεωρείται ανώριμη" και "κοίτα πως συμπεριφέρονται οι κοπέλες της ηλικίας σου"... Θελω να πάω σε ένα ψηλό και απόμερο βουνο, να ουρλιαζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να ουρλιαζω, να ουρλιαζω, μέχρι να κλείσει η φωνή μου... να ρίξω ένα απλόχερο φασκελο σε όλους και όλα... μαζι με μία μαύρη πέτρα. Με δύναμη. Ελπίζοντας να πετύχει κάποιον.