10.2.2016 | 09:26
Δεν αντέχω άλλο να υποφέρω!
Πονάει η καρδιά μου κυριολεκτικά, νιώθω ένα πλάκωμα στο στήθος. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και τί μπορώ να κάνω γι' αυτό. Δείξε μου την πραγματικότητα, μην περιμένεις μέχρι οι απώλειες να είναι ανυπολόγιστες. Ήδη είναι πολύ αργά και αν τα πράγματα είναι τόσο "τρομακτικά", δε θα σου συγχωρήσω αυτά που έκανες και κυρίως όσα δεν έκανες. Έχω όλη την καλή διάθεση να συζητήσουμε και να συμβιβαστούμε από κοινού (με τη θετική του έννοια). Δε θα τα παρατήσω επειδή τα λόγια σου θα θίξουν τον εγωισμό μου ή επειδή δεν είμαστε ίδιοι χαρακτήρες. Μη με βασανίζεις άλλο! Το να με φέρνεις σε θέση να σε παρακαλάω, πληγώνει την αξιοπρέπειά μου και νιώθω ότι ποτέ δε θα έχω την αντιμετώπιση που αξίζω. Μπορεί να μην τα κάνω όλα σωστά, αλλά από τη στιγμή που προσπαθώ τόσο μαζί σου και βλέπεις πόση ανάγκη σε έχω και σου δείχνω όλα τα συναισθήματά μου, μπορείς να είσαι λίγο πιο ανεκτικός. Μπορείς να κατευνάζεις τις φοβίες μου αντί να θυμώνεις, γιατί είναι φυσιολογικές ως ένα βαθμό δεδομένης της κατάστασης και της αλήθειας που έχω στα χέρια μου. Δε γίνεται μια ζωή να υποχωρώ πάντα εγώ, επειδή εσύ είσαι πιο δυνατός χαρακτήρας ίσως ή σε καλύτερη θέση. Αυτή η σχέση ξεκινάει τόσο άνισα, με την έννοια ότι με ξέρεις τόσο καλά κι εγώ σε ξέρω τόσο λίγο. Είσαι ανειλικρινής απέναντί μου, κι όμως τσαντίζεσαι όταν γίνομαι κι εγώ...Δύο μέτρα δύο σταθμά;