ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν μπορω αλλο τους γονεις μου να γκρινιαζουν με το καθετι...να πας να τους μιλησεις κ απλα να ειναι μονιμως νευριασμενοι...να ειναι τοσο αγχωμενοι με τα οικονομικα(οπως σχεδον ολοι)...κ μεσα σε ολα αυτα να εχω σχεση σε αλλη πολη,να πρεπει να πηγαινοερχομαι συνεχεια,να τσακωνομαι καθε φορα με τους γονεις μου γτ πρεπει να φυγω(χωρις να τους ζηταω οικονομικη ενισχυση) κ να μην ξερω τι να κανω. να ψαξω για δουλεια εδω?κ πως θα πηγαινω να δω τον φιλο μου?να τον πιεσω να ερθει εκεινος στην πολη μου κ να ψαξουμε για δουλεια μαζι?κ αν δεν βρουμε πως θα ζησουμε?δεν αντεχω την καταντια που μας εχουν φτασει...να μην μπορουμε να βγουμε για ενα καφε γτ σκεφτομαστε τα 3ευρω...αυτη η μιζερια που ζουμε ολοι με ψυχοπλακωνει,με στενοχωρει οσο δεν παει κ δεν με αφηνει να ζησω τπτ...ουτε καν την πιο τελεια σχεση που ειχα ποτε...:(