ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο τον πατέρα μου. Πάντοτε ήταν ιδιαίτερα επικριτικός, αλλά από τότε που έχει βγει στην σύνταξη δεν αντέχεται πλέον. Είναι αγενής με όλους μας. Περιφέρεται μέσα στο σπίτι και αν τύχει και κάνει κάποια δουλειά οικιακής φύσεως τότε θα μας το χτυπάει όλη την ημέρα. Σύμφωνα με εκείνον υστερώ σε πολλά πράγματα. Στην εμφάνιση μου και συγκεκριμένα για τα κιλά που εκείνος τις μισές μέρες αποφασίζει ότι είμαι πολύ αδύνατη( 1.64/53 κιλά) και τις άλλες μισές ότι έχω κυτταρίτιδα και καλύτερα να μου το πει εκείνος παρά κάποιος ξένος, για το ντύσιμο που όπως λέει δεν ξέρω να ντύνομαι και πολλές φορές σε εκδηλώσεις με κοιτάει και γελάει (ειλικρινά ντύνομαι πολύ νορμάλ) αλλά όταν ψωνίζω κάτι ή πηγαίνω κομμωτήριο χαλάω χρήματα. Για τις σπουδές μου, που θα έπρεπε να έχω κάνει πολύ περισσότερα από το να παρακολουθώ τα μαθήματα και να πηγαίνω σε σεμινάρια(είμαι δεύτερο έτος ακόμα!), για το γεγονός ότι δεν έχω τόσους φίλους και εκείνος στην ηλικία μου είχε τόσες παρέες και τι θα πουν οι υπόλοιποι συγγενείς όταν το ακούσουν (!). Για το ότι δεν έχω φίλο και τι κάθομαι και κάνω και η μητέρα μου στην ηλικία μου τον είχε γνωρίσει και έτσι όπως το πάω θα μείνω στο ράφι. Και αυτό που με εκνευρίζει ακόμη περισσότερο είναι αυτή η σύγκριση που κάνει με την μαμά μου. Έχω ακούσει αμέτρητες φορές ότι το μοναδικό πράγμα για το οποίο είναι περήφανος στην ζωή του είναι που γνώρισε την μάνα μου. Πραγματικά θα με ενδιέφερε να "ακούσω" την γνώμη κι άλλων ανθρώπων για το τι πρέπει να κάνω. Δεν μου είναι τόσο εύκολο να αδιαφορώ σε όλα αυτά.