ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

η αλήθεια από το ψέμα...ο έρωτας από το μίσος...τα λόγια από τη σιωπή...η αγάπη από την απάτη...(Και καταλαβαίνω πλέον πως τίποτα από όσα μου έχεις πει μέχρι τώρα δεν ήταν τυχαίο...με τη διαφορά πως δεν ήσουν ούτε εσύ σε θέση να διακρίνεις με διαύγεια την αλήθεια από το ψέμα μου και τη λειτουργικότητα του καθενός. Για άλλη μια φορά θα προσποιηθώ πονοκέφαλο, μιας και οι άνθρωποι δε θα είναι σε θέση να αντιληφθούν τον πόνο μου...Τις πληγές μου όμως θα πάψω να τις συντηρώ, ήρθε η ώρα να επουλωθούν...)Το βάζο έχει σπάσει...κι εγώ δεν μπόρεσα να αγαπήσω το λουλούδι, με τρύπησαν τα γυάλινα αγκάθια του...κι όμως το βάζο είναι εκεί, πάνω στο γραφείο μου...και ήμουν σίγουρη, ναι...το βάζο έχει σπάσει... Εφόσον δεν έχω τη στήριξη κανενός πια εδώ, εφόσον δεν την είχα ποτέ, πρέπει να αποφασίσω με ποιόν τρόπο θα συνεχίσω τη ζωή μου, πρέπει να διαλέξω μονοπάτι, μια έξοδο κινδύνου από τη λεωφόρο σου... Για μια ακόμη φορά θα πετάξω τα παλιά μου ρούχα, θα αλλάξω γειτονιά, θα αλλάξω σπίτι, πράγματα, πρόσωπο...υπεκφυγή, το ξέρω...μα κάπως πρέπει να διευκολύνω τον εαυτό μου. Μην ξεγελιέσαι, δεν υπάρχει έρωτας χωρίς ενθουσιασμό, δεν υπάρχει έρωτας που να βλέπει την ασχήμια του άλλου. Δεν είναι έρωτας, είναι καταναγκασμός. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, να μην έχει συμβεί τίποτα από αυτά...θα το έκανα...δεν μπορώ όμως και ίσως να υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνουν όλα..ίσως τελικά κανείς μας να μη μένει ίδιος...λυπηρό κι ελπιδοφόρο...Το μόνο που δεν επιτρέπω σε κανέναν είναι να αμφισβητήσει την αυθεντικότητα του συναισθήματός μου, τότε...γιατί πλέον νιώθω άδεια, αλλά ξέρω πως μια μέρα θα γεμίσω και πάλι...με κάποιον τρόπο...Βαρέθηκα τα ψέματα, αν δεν μπορώ να έχω μπροστά μου την αλήθεια, προτιμώ τη σιωπή. Όλα τελειώνουν εδώ, η ζωή είναι αστεία, αρκεί να μην τη γελοιοποιούμε... Λυπάμαι για ό,τι έγινε...λυπάμαι που δεν εξήγησε κανείς σε κανέναν, λυπάμαι που δεν μπορώ να διακρίνω την αλήθεια από την απάτη, λυπάμαι που δεν έχει σημασία πλέον...Θα φύγω από δω, θα ξεχάσω, θα ζήσω, μην αμφιβάλλεις, είναι η ώρα μου να ζήσω...όχι ακόμη...σε λίγο... Εσύ θα ξεχάσεις πολύ πιο εύκολα, δεν υπάρχει χρόνος για μνήμες, η ζωή προχωράει. Θέλω να πιστεύω πως η αλήθεια ήταν ενσταλαγμένη στο ψέμα. Από την πλευρά μου σου είχα πει πως, αν ανακάλυπτα ότι το αξίζεις, θα σου έλεγα το "Σ' αγαπώ"...δεν ξέρω πλέον, δεν είμαι σίγουρη για τίποτα..αλλά δεν έχει τελικά σημασία και να μάθω...όπως κι αν ήρθαν τα πράγματα, μπορώ να πω ένα μόνο..."Σ' αγαπούσα". Δακρύβρεχτα αντίο θα εξευτέλιζαν ό,τι έχω νιώσει μέχρι στιγμής, καλό και κακό. Πραγματικά, αυτή τη φορά ζητάω μόνο το τέλος, διψάω για λήθη, εκλιπαρώ για ζωή. Φεύγω από δω και θέλω μόνο να μείνουν όλα πίσω μου, μια για πάντα. Στον καθένα αξίζει κάτι ομόλογό του, έτσι θεσπίζονται οι συνασπισμοί και οι συμμαχίες. Οτιδήποτε διαφορετικό είναι αφύσικο. Ο λύκος δεν μπορεί να γλείψει το πρόβατο παρά μόνο για να το φάει. Νόμοι της φύσης. Ίσως κάποτε καταλάβεις κι εσύ, δεν υπάρχει μεγαλύτερη εκδίκηση από το να διαψεύδεις την αλήθεια του άλλου και να αδειάζεις το συναίσθημά του. Μπορεί τελικά όλα να γίνονται για κάποιο λόγο...Στις διαβάσεις των καιρών λοιπόν, σε κάθε πύλη είναι χαραγμένο κι από ένα "Αντίο".