ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 χρόνων και χωρίς φίλους! Ντρέπομαι τόσο πολυ που το παραδέχομαι, αλλά δυστυχώς ειναι αλήθεια.Αύριο δίνω το τελευταίο μάθημα στο πανεπιστήμιο και το καλοκαίρι ορκίζομαι. Είμαι 4 χρόνια φοιτήτρια σε πόλη μακρυά από το σπίτι μου, και όμως δεν κατάφερα να είμαι μέλος σε μια παρέα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα θα με ρωτήσεις: "πώς γινεται αυτό; όλοι έχουν φίλους! Κανείς κάτι λάθος"Δυστυχώς από την πόλη μου έχω κρατήσει μονο 2 φίλους και αυτοί ειναι αρκετά "μακρινοί". Στην πόλη όπου μένω τώρα έχω μονο μια φίλη με την οποία θα βγούμε το πολυ μια φορά την εβδομάδα, απλά για μια βόλτα. Δεν ειναι δηλαδή φίλη με την οποία θα μιλάω κάθε μερα ή θα κανονίζουμε μαζί διακοπές.Όλες οι παρέες που είχα σταδιακά χάθηκαν. Και δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω κάνει λάθος. Πάντα εγώ ήμουν αυτή που έπαιρνα τηλέφωνο, πάντα εγώ ήμουν αυτή που συμπαραστέκονταν. Όταν πια κουράστηκα και είπα "ας περιμένω μήπως με πάρει και εμένα κανείς τηλέφωνο", τότε ήταν που έμεινα τελείως μόνη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Εμένα γιατί να μην θέλει κάποιος να με πάρει τηλέφωνο; γιατί να μην θέλει να ειναι φίλος μου;Και να έχω και τους γονείς μου να μου λένε "καλα, όλοι στην ηλικία σου πηγαίνουν διακοπές με τις παρέες τους και βγαίνουν κάθε μερα, και εσύ δεν έχεις κανέναν ;"Τι να πω...πραγματικά έχω απογοητεύει τόσο πολυ! Και γενικά είμαι ένας άνθρωπος που μιλάει με όποιον γνωστό βρει στον δρόμο και για αυτό το λόγο θεωρούμαι και 'κοινωνική'.Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνω λάθος! Υ.Γ: Συγνώμη για το τόσο μεγάλο κείμενο! Στην έκθεση δεν ήμουν ποτε καλή.