ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα,Ειμαι ο Τακης, 19 ετων. Γενικα ειμαι δυσκολος στο να κανω φιλιες γιατι απο τη φυση μου ειμαι κλειστος τυπος. Για καλη μου τυχη στο λυκειο εγινα κολλητος με μια παρεα με αγορια και κοριτσια γυρω στα 10 ατομα. Ηταν τα καλυτερα χρονια της ζωης μου. Πηγαιναμε διακοπες τα καλοκαιρια και γενικα στο λυκειο περασα τελεια. Στις διακοπες μετα τις πανελληνιες δεν ξερω τι παιχτηκε, αλλα γιναμε κωλος. Επεσε πολυ βρισιδι και ξεμπροστιασμα. Εγω ειπα να μεινω ουδετερος αλλα γνωριζοντας πολυ καλα ποιος εχει δικαιο, πηρα το μερος ενος παιδιου, εννοειται οτι οσοι ηταν με το μερος του αλλου παιδιου με εκαναν περα, ουτως η αλλως δε με ενοιαζε γιατι περα απο χημεια στο χιουμορ, ηξερα οτι κοιτανε παντα την παρτη τους. Η πισωπλατη μαχαιρια ηρθε ομως απο την παρεα μου (την πραγματικη, δηλαδη απο το παιδι που πηρα το μερος του, τον οποιο γνωριζω απο μωρο). Οταν βγηκαν τα αποτελεσματα, ολοι της παρεας μου περασαν εκει που ηθελαν εκτος απο εμενα. Ξαναεδωσα πανελληνιες φετος. Στο διαστημα αυτο, ολο μου ελεγαν οτι ειναι διπλα μου κλπ αλλα οταν ερχονταν στην πολη μας για διακοπες και ηξεραν τι περναω και οτι το μονο που ηθελα ηταν να βγω εξω αυτες τις μερες, με δουλευαν. Μιλαμε για χοντρο δουλεμα. Ελεγαν οτι δικαιολογια τους κατεβαινε και βγαιναν μονο μεταξυ τους. Εμενα με ειχαν για ξεγραμμενο και οτι δε θα περνουσα πουθενα, γι αυτο εκοψαν επαφες με πουστικο τροπο. Μια μερα, μου ειπαν την ταδε μερα και ωρα στο γνωστο σημειο. Παω εγω χαρουμενος, και εννοειται δεν ηταν κανεις. Με δουλευαν παλι και παω στοιχημα οτι ηταν καπου κρυμμενοι και γελουσαν. Περασα πολλα προβληματα, οικογενειακα, γκομενικα (ανευ σημασιας), οικονομικα και προβλημα υγειας του πατερα μου και μετα δικο μου. Ξεπεραστηκαν ολα, περασα και φετος στη σχολη που ηθελα. Αλλα η γκαντεμια δε με αφηνει. Επειδη περασα σε σχολη ανθρωπιστικων σπουδων, τα μαθηματα λογικα θα ειναι εξ αποστασεως. Δεν αντεχω αλλο μονος. Ειμαι ευαισθητο παιδι και δεν μπορω να κανω ξεφτιλικια για να αρεσω στους γυρω μου και να με κανουν παρεα. Βαρεθηκα να με δουλευουν αυτοι που πριν ενα χρονο με παρακαλουσαν να τους κανω παρεα γιατι δεν τους εκανε κανεις. Ολα αυτα τα κατακαθια λοιπον το επαιζαν καλοι μεχρι να ενωθουν και να με μειωσουν για να ανεβουν αυτοι, γιατι χωρις εμενα θα ηταν μονοι. Για το μονο που μετανιωνω ειναι που τους βελτιωσα τη ζωη, χαλωντας τη δικη μου. Τωρα πως θα βρω φιλους; Αν δεν ανοιξει η σχολη; Τι θα γινει; Δεν αντεχω αλλο μονος. Χομπυ κλπ τα βαριεμαι οποτε πως θα βρω απο εκει φιλους οταν δε μαρεσει το χομπυ, τι θα συζηταμε; Εχω πελαγωσει. Μια χαρα μου ετυχε κι εμενα που περασα επιτελους εκει που ηθελα και δεν εχω φιλους να βγω να το γιορτασω, να πω μια κουβεντα. Περασα πολυ δυσκολα αυτο το χρονο που μας περασε γιατι περα απο το διαβασμα, ειχα να διαχειριστω και τη λυσσα της μανας μου, η οποια μαλλον εχει σχιζοφρενεια ηπιας μορφης (εγω βγαζω συμπερασματα γιατι γκουγκλαρω τα συμπτωματα της και βγαζει οτι εχει σχιζοφρενεια). Η θεια της ειχε σχιζοφρενεια και μπαινοβγαινε στα τρελοκομεια. Εκει που διαβαζα ερχοταν και με εβριζε και ελεγε χαρακτηριστικα ''αμα δε περασεις φετος, θα σε σκοτωσω μαλακισμενο''. Και επειδη τριτη λυκειου ειχα σχεση, ελεγε οτι αυτη η πουτανα φταιει που δε περασα περσι. Με ελεγε αχρηστο κλπ. Και αυτα καθε μα καθε μερα. Ο πατερας μου, ενω του εχουμε σταθει πολλες φορες σαν οικογενεια σε οικονομικες μλκιες που εχει κανει και στο θεμα υγειας που ειχε, στις πανελληνιες ηταν αδιαφορος. Δε δουλευει, και τα πρωινα για να μην ακουει τη μανα μου κι εμενα, εξαφανιζοταν και ερχοταν μεσημερι που ηξερε οτι το απογευμα θα ελειπα για να παω φροντιστηριο. Προσπαθω να τα ξεχασω ολα αλλα δε γινεται. Γκαντεμια πανω στη γκαντεμια. Αν ειχα εναν φιλο να μιλαμε και να βγαινουμε για να ξεχνιεμαι θα ηταν πιο ευκολο...Δεν εχω ζωη...