Καλησπέρα σου!
Απ'όσα περιέγραψες, συζείς μ'εναν άνθρωπο απόλυτα τοξικό και ενδοοικογενειακή βία (που με τόσα που γίνονται κάθε μέρα θα έχεις ακουστά) δεν περιλαμβάνει μόνο τη σωματική βία, αλλά και τη λεκτική κτλ. Και ο συζυγός σου ασκεί λεκτική/ψυχολογική βία απέναντι σου. Τον αγαπάς και με το λίγο μυαλό που έχω, αντιλαμβάνομαι πως επειδή τον αγαπάς κάθεσαι και ανέχεσαι έναν απαράδεκτο τρόπο προς εσένα.
Το παιδί σου όμως πρέπει να το βάλεις πάνω απ'όλα. Πώς θα μεγαλώσει ευτυχισμένο αν βρίσκεται συνεχώς σ'ενα περιβάλλον γεμάτο ένταση; Και πώς ξέρεις ότι αύριο μεθαύριο που θα αρχίσει να μιλάει και να συναναστρέφεται με άλλα παιδάκια δεν θα υιοθετεί μερικές από τις συμπεριφορές του πατέρα του, επειδή είναι εξίσου γονιός του και αποτελεί κι εκεινός παράδειγμα;
Σκέψου τα όλα αυτά. Επίσης εφόσον τα ανέχεσαι υποτίμας κι εσύ η ίδια τον εαυτό σου, σαν να αξίζεις να σου φέρεται σαν κάδο που πετάει μέσα κάθε βρώμα που λέει. Δεν το αξίζεις όμως, θα σπάσεις κάποια στιγμή.
Δεν μοιάζει και συζητήσιμος και συνεργάσιμος ο σύζυγος σου για να "σωθεί" ο γάμος σας. Αν είσαι εσύ καλά θα είναι και το παιδί σου. Καλύτερα να χωρίσουν οι δρόμοι σας, να μεγαλώσεις το παιδάκι σ'ενα πιο ήρεμο περιβάλλον χωρίς αδιάκοπους καβγάδες με αισχρούς χαρακτηρισμούς. Ως πολιτισμένοι άνθρωποι θα έχει δικαιώματα να βλέπει το παιδί, όμως οι δικοι σας δρόμοι θα χωρίσουν. Ποτέ δεν ειναι αργά να ξεκινήσεις μια νέα ζωή. Αργότερα αν νιώσεις έτοιμη θα μπορέσεις να βρεις εναν νέο συντροφο, να σου φέρεται ομορφότερα όπως σου αρμόζει. Αυτή η συμπεριφορά όμως δεν σου αξίζει και αν αγαπάς στο ελάχιστο τον εαυτό σου, πάρε το παιδί σου και την αξιοπρεπειά σου και γύρνα σελίδα. Όσο και να τον αγαπάς αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά θα κάνει κακό και σε έσενα και στο παιδί σου.
Καλή τύχη σε ό,τι κάνεις, να προσέχεις εσύ και το μωράκι σου και θα ήταν όντως καλό να μιλήσεις σε κάποιον, κυριως έναν ειδικό που θα σε καθοδηγήσει προς τη κατάλληλη κατεύθυνση.