ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κυριολεκτω όταν λέω ότι δεν έχω ούτε έναν φίλο. Ούτε παλιό συμμαθητή ούτε παλιό συμφοιτητή, αφού τα σπάσαμε τα τσανακια χρονια τώρα(καλα 2-3 ήταν έτσι κι αλλιως μη φανταστείτε). Από τη δουλειά ως δασκάλα κάθε χρόνο και αλλού ελάχιστες επαφές οι περισσότεροι συνάδελφοί ξινοι ή ανταγωνιστικοί ή αδιάφοροι να μιλάνε μόνο για τα λεφτά που δε φτάνουν ,πάλι φιλίες γιοκ αφού και κάποιες φορές πάνω που ερχόμουν με κάποιον λίγο πιο κοντά αλλάζαμε πάλι τόπους, σχολείο , προτεραιότητες ,άλλος σπουδές άλλος οικογένεια κτλ. Κάποια χρόνια εργάστηκα και σε ακριτικά νησιά και δυσπρόσιτα χωριά και απομονώθηκα εντελώς τοτε. Το αποτέλεσμα να έχω διοριστεί πλέον στον διπλανό νόμο από το πατρικό μου(έναν νομο γεμάτο χωριά, με ολιγοθέσια σχολεία ,αρα παλι κοινωνική ζωή μηδέν)μενω με γονείς γιατί πετάω καμια διακοσαρα και για να πηγαινοέρχομαι 50 χλμ να πάω και άλλα τόσα να γυρίσω από το εκάστοτε χωριό και δε νοικιάζω (του χρόνου θα έρθω λογικά με μετάθεση εδω και τότε θα νοικιάσω μόνη μου που ούτε ξέρω και αν το θέλω και αυτό ή αν θέλω να φύγω εντελώς αλλού με καμία αποσπαση...). Και γενικά νιώθω απλά εγκλωβισμενη. Έχω σύντροφο τον βλέπω αλλά οκ δε γίνεται να είμαστε και όλη μέρα μαζί (και ούτε θέλω κιόλας) . Φίλους θέλω , παρέα, βγαίνω έξω βλέπω παρέες και απλά με πιάνουν τα κλαματα. Φοβάμαι ότι θα πεθάνω μόνη μου και ότι και να πεθάνω κανείς δε θα νοιαστει . Μόνο με μια συνάδελφο έχω επαφές αλλά αυτή έχει δύο παιδιά άρα δεν είναι στην ίδια φάση να βγει να κάνει γενικά πράγματα είναι πολύ με το σπίτι της και την οικογένειά της. Έχω μια θλίψη που δεν μπορώ καν να σας περιγράψω. Ούτε ενδιαφέρον να κάνω δραστηριότητες εχω ούτε τίποτα. Δεν έχω βρει δηλαδή κάτι που να με εξιταρει να το κάνω ως δραστηριοτητα. Με το παραμικρό κλάμα και κακό. Εσείς καλά ;;;;