ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα γράψω τούτο το ποιήμα τη νύχτα , θα γράψω μέσα στη σιωπή , να είμαι εγώ που θα μιλώ..Να ζήσω μία στιγμή αλήθειας..Δεν τα θέλω πλέον τα χαμόγελα , τα διώχνω.Δεν είμαι τρελή , δεν είμαι νυκτοπερπατητής , είμαι απλά ΄ενα παιδί που βλέπει στο σκοτάδι.Μετράω αστέρια , ξεφυλλίζω φεγγάρια , Καταπίνω ενοχές , ρουφάω ποτάμια.Φωτίζονται τα χέρια μου , αναπνέω , κλαίω , γελάω , χτυπώ τα μάτια με σφυρί..Μαζεύω χρώματα , τα μπλέ , τα κόκκινα , τα κίτρινα , τα πράσινα , τα κρύβω σε κουτί..Είμαι εγώ , με μένα απο πάνω μου..Μου σπάνε τα δόντια , τρέμουν τα πόδια , δε σταματώ , μα τρέχω σαν δαιμονισμένησιωπή.Δεν είμαι τρελή , δεν είμαι άλλη , είμαι παιδί που κλωτσάει άστρα και κομματιάζει φεγγάρια..Κάταπίνω ξυράφια , δαγκώνω σάρκες , προσδοκώ , ελπίζω, μάχομαι..Δεν είμαι εγώ , είμαι παιδί που καταστρέφει παιχνίδια , πνίγει σκιές , δείχνει ψηλά , κοιτάει χαμηλά...Είμαι παιδί και γράφω τούτο δω το ποιήμα στη σιώπη..κι αν παράξενη σου φαίνομαι , φύγε προτού χαράξει...εγώ θα περιμένω να σκοτώσω την αυγή..Δεν είμαι τρελή , είμαι παιδί...