ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και το ξέρω, το χω αποδεχθεί πλέον. Σπουδάζω σε ''υψηλής ζήτησης'' σχολή, η οποία όμως δεν με γοητεύει διόλου. Αντιθέτως, τη βρίσκω βαρετή και κενή.Παρέες έχω, και είναι οκ παιδιά, αλλά δεν μου αρκεί να βγαίνω, να πίνω και να γελάω για να λέω πως περνάω καλά. Συχνά δεν έχω καλή διάθεση, ούτε όρεξη για χαζομάρες. Δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Νιώθω πως κανείς δεν με καταλαβαίνει πραγματικά. Ερωτεύτηκα πρίν μερικούς μήνες για πρώτη φορά. Τόσο δυνατά, που κάθε τι άλλο δεν με νοιαζε. Ακινητοποιήθηκα. Ζούσα μόνο γι' αυτόν τον έρωτα. Ο οποίος απέτυχε. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος, αν και δεν μου φέρθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια, με καταλάβαινε. Και με νοιαζόταν. Και συζητούσα μαζί του για ό,τι πραγματικά με ενδιαφέρει: για ποίηση, μουσική, θέατρο, πολιτικά. Κάναμε τις πιο όμορφες και γόνιμες συζητήσεις. Έμαθα τόσα για τις σχέσεις, τους ανθρώπους, τη ζωή απ' αυτόν. Λέγαμε και τις βλακείες μας, και γελάγαμε, και περνάγαμε όμορφα. Και τώρα τέλος. Και νιώθω τόση μοναξιά και θλίψη και μου φαίνεται τόσο υποκριτικό να γελάω και να το παίζω πως είμαι καλά, ενώ δεν είμαι. Αυτή η ''υποχρεωτική'' χαρά μου τη δίνει, και αυτή η αναγκαιότητα να έχεις μια μόνιμη χαρά, είναι μια υστερία της εποχής και των ατόμων της ηλικίας μου(20) Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι ευτυχισμένη, και νιώθω πως κάτι μου λείπει. Πρώτα απ' όλα κατανόηση. Και δε θέλω να γελάω ψεύτικα, ούτε να βγαίνω τα βράδια να μεθάω τον θλιμμένο μου εαυτό, ούτε να αναλώνομαι σε ανούσιες σχέσεις(φιλικές ή ερωτικές).