ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν εχω περασει τοσο ομορφα σε αλλη σχεση στη ζωη μου. Με αυτον τον ανθρωπο νιωθω οτι μπορω να αφησω τον εαυτο μου απολυτα ελευθερο, νιωθω οτι μπορω να του πω ο,τι θελω χωρις να φοβαμαι μηπως με παρεξηγησει, νιωθω οτι θελω απλα να ειμαι στην αγκαλια του και τοτε ολα ειναι καλα. Γνωριστηκαμε στον τοπο σπουδων μας, απο οπου πριν λιγους μηνες φυγαμε γιατι πηραμε πτυχιο. Και αυτος εφυγε προσφατα για σπουδες στο εξωτερικο. Κ οταν λεμε εξωτερικο, δεν εννοω πχ Αγγλια, εννοω αλλη ηπειρο. Οσο κ αν ηθελα να ειμαι αισιοδοξη και να πιστεψω οτι θα μπορουσαμε με πολλη προσπαθεια να διατηρησουμε τη σχεση μας, εχει περασει μολις 1 μηνας και δεν αντεχω αυτη την αποσταση. Υπαρχει και αρκετα μεγαλη διαφορα ωρας, οποτε οταν εγω κοιμαμαι αυτος ειναι ξυπνιος και το αντιθετο. Δεν ειναι ευκολο να βρισκουμε χρονο να μιλαμε. Ακομα και οταν μιλαμε με καμερα κ βλεπω το προσωπο του, θελω να κλαψω. Τον βλεπω να μου χαμογελαει κ πεθαινω που ξερω οτι δεν ειναι εδω μαζι μου να τον παρω μια αγκαλια και να τον φιλησω. Θα μεινει για 2 χρονια εκει. Εγω δεν ειναι ευκολο να παω, γιατι ειναι πολλα τα εξοδα. Αυτος να ερθει εδω παλι δεν ειναι ευκολο και αν το κανει, θα ειναι το πολυ μια φορα το χρονο. Εγω ομως ολο τον υπολοιπο καιρο δεν μπορω να εχω σχεση με μια οθονη τηλεφωνου ή λαπτοπ. Δεν περναω καλα. Καθομαι στο κρεβατι μου κ βλεπω ταινιες μονη μου και σκεφτομαι ποσο πολυ θα ηθελα να ηταν κ αυτος μαζι μου και να ξαπλωνα στο στηθος του. Δεν γινεται σχεση χωρις τη φυσικη επαφη του αλλου. Θελω να τον αγγιζω, να τον αγκαλιαζω, να τον φιλαω, δεν ειμαι καλα αν δεν τα εχω ολα αυτα. Δεν μου αρκει να ξερω οτι ειναι καλα, δεν μου αρκει να τον βλεπω σε μια οθονη. Τον θελω εδω...Θελω να χωρισω γιατι με πληγωνει να μην μπορω να εχω τον ανθρωπο μου ολοκληρο, εδω, διπλα μου. Προτιμω να μην τον βλεπω και να μην τον ακουω καθολου, παρα να παιρνω αυτη τη μικρη δοση απο το τηλεφωνο και το skype και μετα να μελαγχολω σκεπτομενη ποσο θα ηθελα να τον εχω εδω κανονικα. Ξερω οτι και κεινος πιεζεται με αυτη την κατασταση, απλα δεν το παραδεχεται. Δεν μπορω να του πω "θελω να χωρισουμε", αλλα αυτη η κατασταση μου προσθετει πολλη πιεση. Ολη μερα κλαιω οταν σκεφτομαι οτι θελω τοσο πολυ να του μιλησω, αλλα ειναι ωρα που κοιμαται. 'Η οταν βλεπω στο δρομο ζευγαρακια να φιλιουνται και μου λειπουν τοσο πολυ τα φιλια του. Δεν ειναι κατασταση αυτη. Δεν ξερω πως καποιοι ανθρωποι αντεχουν σε σχεσεις απο αποσταση(νταξει βεβαια αλλη αποσταση το Αθηνα-Πατρα και αλλη το Ελλαδα-Αμερικη), για μενα παντως οταν δεν βλεπεις τον αλλον καλως ή κακως τον ξεχνας. Κ δεν εννοω οτι τον ξεχνας σαν ανθρωπο, αλλα καλως ή κακως προσαρμοζεσαι κ μαθαινεις να ζεις τη ζωη σου χωρις την παρουσια του οποτε σταδιακα παυεις να τον εχεις αναγκη στη ζωη σου για να εισαι καλα. Αρα αυτο που εχετε σιγα-σιγα ξεθωριαζει. Κ το φοβαμαι αυτο. Φοβαμαι οτι μπορει να φτασουμε σε ενα σημειο που ναι μεν θα μιλαμε, αλλα δεν θα μου λειπει πια. Που δεν θα λαχταρω πια να ερθει πισω για να τον φιλησω. Φοβαμαι πολυ το οτι μπορει απλα σταδιακα να γινουμε απο ζευγαρι, δυο φιλαρακια. Γι αυτο και θελω να χωρισω.Αλλα πως χωριζεις καποιον οταν τον θες τοσο? Οταν νιωθεις οτι αν ηταν εδω δεν θα χωριζες για κανενα λογο μαζι του? Πως χωριζεις οταν κανεις ονειρα για σας? Πως χωριζεις οταν σκεφτεσαι πως ακομα και αν χωρισεις, αυτος θα ειναι παντα για σενα ο ανθρωπος σου και δεν θα βρεις αλλον που θα μπορει να αντικαταστησει αυτο το κενο? Πως χωριζεις οταν ξερεις οτι ακομα και αν βρεις αλλον, δεν θα μπορεις να προχωρησεις μαζι του, γιατι θα νιωθεις οτι αν προχωρησεις μαζι του, αυτο θα σημαινει οτι τελειωσε οτι εχετε με τον αλλον( κ δεν θα μπορεις ποτε να παρεις αυτη την αποφαση)? Πως χωριζεις οταν νιωθεις οτι αυτος ο ανθρωπος με τον οποιο εισαι μαζι τωρα ειναι αυτο που παντα εψαχνες? Πως παυεις να μιλας μαζι του οταν εχεις τοσο αναγκη να του μιλας, εστω απλα για να μαθαινεις οτι ειναι καλα?Πειτε μου πως....................................................Νιωθω πως οποια επιλογη και αν κανω, θα ειμαι με τον εναν ή τον αλλο τροπο δυστυχισμενη...