ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να εξομολογηθώ. Ξέρω όμως ότι τους τελευταίους μήνες δεν νιώθω καθόλου καλά. Όχι, δεν συνέβη κάτι συγκεκριμένο που μου χάλασε τη διάθεση. Είναι γενικά πολλά πράγματα μαζεμένα που με κάνουν να νιώθω άσχημα. Είμαι 18 χρονών, μόλις τελείωσα το σχολείο και πραγματικά κάθομαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι. Όλοι οι φίλοι μου βλέπετε είναι πάντα πολύ απασχολημένοι, το να βρουν μια φορά χρόνο να συναντηθούμε είναι αξιοσημείωτο γεγονός. Φίλοι είπα; Δεν ξέρω τελικά ποια ακριβώς είναι η σχέση μου μαζί τους. Γιατί ρε γανωτο εγώ ήμουν πάντα εκεί για αυτούς. Ναι έγραψα σχετικά καλά στις πανελλήνιες αλλά αυτό δεν με κάνει να νιώθω καλύτερα. Νιώθω μόνος μου. Δεν μπόρεσα ούτε να βρω μια δουλειά για να περνάει η ώρα μου. Που να την βρω την προϋπηρεσία δλδ αν δεν ξεκινήσω από κάπου; Φυσικά και δεν έχω κοπέλα, αυτό είναι κάτι που έχω συνηθίσει, γιατί δεν είχα και ποτέ μου. Ναι είμαι 18 κ δεν είχα ποτέ. Αλλά αλήθεια αυτό δεν με πειράζει τόσο. Γιατί δεν ξέρω και καμιά που θα ήθελα να έχω σχέση μαζί της. Δεν υπάρχει καμία που να νιώθω κάτι για εκείνη. Θα ήθελα όμως. Θα ήθελα να μπορώ να αγαπήσω καποια πολύ και να της το δείχνω. Αλλά για καμιά δεν έχω νιώσει κάτι ξεχωριστό. Και θέλω. Ίσως είμαι πολύ ρομαντικός για τα σημερινά δεδομένα. Και είναι κακό αυτό. Γιατί τελικά αυτά που εχω εγώ στο χαζό μυαλό μου μπορεί να μην συμβαίνουν. Όχι βέβαια ότι ποτέ καμία κοπέλα έδειξε ενδιαφέρον για εμένα. Ποτέ όμως. Ποτέ μου δεν έχω νιώσει πως σε κάποια αρέσω πως δεν περνάω απαρατήρητος. Γενικά από κανέναν δεν ακούω καλές κουβέντες. Όλοι κοιτάζουν τα αρνητικά κάνεις δεν κοιτάει να πει κάτι καλό για μένα. Εγώ πάντα προσπαθώ να κάνω τους άλλους να νιώθουν καλύτερα γτ ξέρω πόσο άσχημο είναι. Αλλά κανείς δεν μου το ανταποδίδει. Έχω αρχίσει και νιώθω πολύ άσχημος. Πάντα νόμιζα πως ήμουν οκ. Όχι τώρα πια όμως. Έχω αρχίσει να αλλάζω την εμφάνιση μου αλλά και πάλι νιώθω πως είναι μη αναστρέψιμη η κατάστασή μου. Βαθιά μέσα μου ξέρω πως δεν είμαι άσχημος δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Ντρέπομαι να βγω έξω και αν μια στο εκατομμύριο βρω κάποιον να βγούμε. Νομίζω πως όλοι θα κοιτάζουν εμένα κ την ασχήμια μου. Όποιον ρωτάω μου λέει όχι είσαι ωραίος μη λες βλακείες, αλλά γιατί ρε φίλε ποτέ κανείς δεν ήρθε να μου πει ξέρεις είσαι ωραίος σήμερα; Μου αρέσουν τα μαλλιά σου, τα παπούτσια σου. Αν είναι δύσκολο αυτό γτ είναι τόσο εύκολο να μου λέτε ότι δεν έχω ντυθεί ωραία ή οτιδηποτε άλλο αρνητικο. Που τα περισσότερα είναι και άστοχα. Γιατί ποτέ κανείς δεν ήρθε να με ρωτήσει αν είμαι καλά, ενώ είναι τόσο εύκολο να βγάλουν από μόνοι τους συμπεράσματα ότι δεν μιλάω πολύ γιατί τους σνομπαρω η γιατί είμαι γκέι !!! Ίσως φταίει και η σκατοβλαχοπολη που μένω με όλους τους χωρισμένους. Ίσως άμα φύγω να σπουδάσω τα πράγματα να είναι καλύτερα για εμένα. Ίσως. Προς το παρόν ξέρω ότι όλο μου το καλοκαίρι είναι να κάθομαι στον καναπέ, να τρώω και να βλέπω νετφλιξ. Και ξερετε κάτι. Μου αρέσει αυτό. Το προτιμώ από το να βγαίνω έξω και να περιτριγυριζομαι από άτομα που ξέρω ότι μόνο κάτι κακό έχουν να πουν για μένα. Δεν ξέρω τι έχω, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να ξεχαστω, να νιώσω ωραία. Έχω ένα μόνιμο βάρος πάνω μου που νιώθω ότι με πνίγει. Και θέλω να φύγει. Αλλά πώς;