ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αντί να διαβάζω για το μάθημα που δίνω αύριο, καθομαι και χαζευω ενω ανά τακτα διαστηματα κλαίω. Το κατάλαβα ότι δεν είμαι εντάξει, όταν συνειδητοποίησα ότι από το πρωί έχω κλάψει 3-4 φορές για το ίδιο θέμα-άτομο. Εχει γινει ρουτινα που δεν το καταλαβαινω πια. Δεν θυμάμαι την τελευταία μέρα που δεν εκλαψα για αυτόν, ούτε την τελευταία μέρα που με εκανε να χαμογελάσω. Ακούω τις μ******ς που λέει και νομίζω ότι κοιμάμαι ένω κάτι μέσα μου κάνει κρακ . Αδιαφορία, όπως το λένε και οι άγγλοι passive-aggressivness , ενοχλητικο χιούμορ, ελαφρως χειριστικές συμπεριφορες, μικροζήλειες για το τίποτα, ξύνει και μου τρίβει στα μούτρα πληγές που ο ίδιος προκάλεσε και νομιζω ότι όταν με βλεπει στεναχωρημενη παιρνει επιβεβαιωση... Πιο πολύ νευριάζω με το χάλι μου. Πως έπεσα τόσο έξω για αυτόν? Πως γίνεται ένα άτομο που μου έδωσε τόσα πλέον να μου φαινεται τόσο ελεεινός? Όταν χρειάστηκα κάποιον ήταν εκεί , με στηριξε πολύ και επειδή είμαι πολύ νέα ακόμα, η σχέση μας με επηρεασε πολύ και θετικά. Αν δεν ήταν αυτός, τώρα θα έκανα κάτι εντελώς διαφορετικό με την ζωή μου και γενικά θα ήμουν πολύ διαφορετική. Του χρωστάω πολλά και αυτο που είχαμε μεχρι πριν λιγο καιρο το θυμάμαι με αγαπη. Αντικειμενικά αυτή είναι η αλήθεια. Ήταν το πρωτο άτομο που εμπιστευτηκα έτσι και εμοιαζε να το αξιζει... Τελικά δεν το αξίζει όμως και με κανει να νιωθω ασχημα. Σαν αντικειμένο ίσως. Ενδόμυχα αισθάνομαι ενοχικά... Και τι αν το προκαλεσα εγω? Αν αλλάξω εγω θα αλλάξει ,ετσι? Aν γίνω καλύτερη? Eπιπλέον αισθάνομαι και φόβο... Και τι αν όλοι είναι έτσι? Mπαίνω στο τρυπακι να τον δικαιολογω και να λεω ''ελα μωρε μα ειναι καλός''. Πεταει ψιχουλα για να μην με χασει και τα καταφερνει. Με αηδιάζω. Νόμιζα ότι είχα αυτοεκτίμηση, αλλά αν είχα θα εβρισκα την πυγμη να απομακρυνθω άμεσα. Να του τα ψάλλω και να εξαφανιστω. Αλήθεια με αηδιάζω. Ντρέπομαι για λογαριασμό μου. Φερομαι σαν να μου εχεις κανει λοβοτομη. Επισης ντρεπομαι, που αφησα κατι τετοιο να χαλασει το διαβασμα μου. Πρωτη φορα χαλαει κατι τετοιο το διαβασμα μου! Θα πατωσω αυριο, είναι δεδομένο. Θα ξυπνήσω μες την καλή χαρα όπως κάθε πρωί, θα πάω ευδιαθετη στην σχολή (οντως θα ειμαι), θα γελάω ,θα κάνω αστεία και μετα θα βγουμε αφου είναι το τελευταίο μας μαθημα...Μετα θα γυρισω σπιτι, θα σκεφτομαι πάλι όλο αυτό το χάλι και φτου ξανα από την αρχή. Πόση ντροπη... Θα τον ξεφορτωθω που θα μου παει? ΥΓ. ΑΚΟΥΩ ΤΙΣ Μ*******Σ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΜΗΝΑ.