ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμια αυτοπεποιθηση, καμια σιγουρια.Προφανως και φταιω εγω.....το παραδεχομαι καμια φορα (αλλα μονο στον εαυτο μου).Δεν ξερω πως εφατασα σε αυτο εδω το σημειο... Πως καταντησα ετσι. Ισως να φταινε και οι "σφαλιαρες" διαρκειας που μου προσφερε απλοχερα η ζωη ολα αυτα τα χρονια της υπαρξης μου. Ισως φταιει οτι παντα προσπαθουσα...προσπαθουσα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, αλλα σχεδον καθε φορα γινόταν το ιδιο πράγμα...-καποιος που προσπαθουσε λιγοτερο τα κατεφερνε καλυτερα απο οτι εγω-. Πιθανον να φταιει και η τοσο χαμηλη μου αυτοπεποιθηση- αυτη που αρχικα ηταν "ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΑΡΑ" (συγγνώμη για την την ανύπαρκτη στη Νεοελληνική μας Γλώσσα λέξη), αλλα σταδιακα με τα χρονια συρρικνωθηκε τοσο πολύ ,που με το ζορι μπορεις να τη διακρίνεις.......................................... Και υστερα απο αυτον τον συναισθηματικο προλογο, που θα μπορουσα να τον χαρακτηρισω ως εναν ελαφρως θαμπο καθρεφτη της ψυχης μου ας μιλισω για το ζητημα που με απασχολει, που μου κατατρωει την ψυχη και τα σωθηκα, που με γονατιζει καθημερινα και που με εκανε να συνειδητοποιησω για τα καλα ολα οσα ανεφερα στον προλογο.Αυτες οι εξετασεις. Που με κανουν να μην ειμαι ποτε ευχαριστημενη απο τον εαυτο μου. Που με κανουν να τιμωρω καθημερινα τον εαυτο μου. Να ριχνω και καμια δυνατη σφαλιαρα στον μοιρο,στο μπρατσο ή στο στερνο μου οταν δεν ικανοποιουμαι απο την αποδοση μου. Που εξωτερικευουν κακες πλευρες του εαυτου μου οπως τη ζηλεια, τον φθονο, την υπεροψια και την υποτιμηση ορισμενων αλλων ανθρωπων. Που μου προκαλουν φοβερους, αδιανοητους και παραλογους ψυχαναγκαμους. Που μου δημιουργουν συνεχως νευρα. Νευρα που εχει υποστει η οικογενεια μου καθως και οι τοιχοι του σπιτιου σε μια δυνατη,φοβερη και ανεπαναληπτη συνεργασια με τη μπουνια της παλαμης μου. Που με κανουν να αισθανομαι ασχημα οταν "παρακοιμαμαι", οταν βγαινω βολτα, οταν ασχολουμαι με το κινητο, οταν απλως καθομαι και δεν κανω τιποτα........Ξερω, βεβαια, οτι ΕΑΝ ειχα μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση, περισσοτερη εμπιστοσυνη στον εαυτο μου και στους αλλους, λιγοτερα νευρα και ελαχιστους ψυχαναγκασμους η ζωη μου θα ηταν περισσοτερο διαχειρισιμη ισως λιγοτερο δυσκολη για εμενα... Αυτο βεβαια ειναι ενα τεραστιο ΕΑΝ και κατονοω οτι με το να στεκομαι απλως ετσι, να κοιτω τη ζωη μου να περνα μπροστα μου, ενω εγω ειμαι μια απλη παρατηρητης αυτης, δεν καταφερνω και πολλα. Με το να καθομαι να μεμψιμοιρώ καθημερινα για τα λαθη μου, χωρις να αναλαμβανω δραση και χωρις να προσπαθω να μαθω να μαθω απο αυτα, δεν κανω τιποτε ουσιώδες. ΞΕΡΩ, ΞΕΡΩ ,ΞΕΡΩ...Ολα αυτα ειναι δικα μου σφαλματα και το γνωριζω. Δεν ονειροβατω, δεν περιμενω να γινει η ζωη μου τελεια, γιατι δεν πιστευω οτι αξιζω να εχω μια καλη ζωη εαν δεν προσπαθησω και εγω για αυτη εαν δεν καταβαλω πραγματικη, επωδυνη προσπαθεια για να αλλαξω. Να αλλαξω το "μέσα" και το "έξω μου........................................................................Αυτά ηταν μερικά (ελαχιστα) απο οσα εχω αναγκη να πω. Γραφω πρωτη φορα στις "Εξομολογησεις" και μακαρι να με βοηθησει αυτο.Συγγνωμη για την απληστια και τη μεμψιμοιρια μου που με διακατεχουν και σε αυτη μου την εξομολογηση φαινονται ξεκάθαρα. Ελπιζω αυτη μου η καταθεση ψυχης να διαβαστει απο καποιον. Οποιος εχει να πει κατι, να δωσει καποια συμβουλή, να ταυτιστεί, ας το κάνει. Ευχομαι πραγματικα και τελειως ειλικρινα ολοι σας να απολαμβανεται καθημερινα οτι σας κανει ευτυχισμενους. Μην αλλαξετε και μη καταπιεστειτε για κανεναν,μην αναλωνεστε σε πραγματα και καταστασεις που σας προκαλουν δυτυχια, στεναχωρια και λυπη. ΜΗ σας γινει ποτέ έμμονη ιδεα να γινεται τελειοι. Γιατι να ΘΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ ΤΗΝ ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ "ΤΕΛΕΙΑΟΤΗΤΑ". ΥΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑΝ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.ΚΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΜΑΣ Η ΖΩΗ; ΑΥΤΗ Η ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΚΑΘΕ ΩΑΡΙΟ ΚΑΙ ΣΠΕΡΜΑΤΟΖΩΑΡΙΟ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ.