ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μπορώ άλλο να ζούμε σε αυτό το διαρκές αγχος... Ήμουν πάντα από τη φύση μου πολύ αισιόδοξη ακόμα κ όταν όλα πήγαιναν σκατά, αλλά νομίζω πως φτάνω σε ενα σημείο όπου δεν αντέχω άλλο... δε φταίμε εμείς ρε γαμώτο που η γενιά μας έπεσε σ αυτή την εποχή της κρίσης, δε φταίμε εμείς που όλα είναι δύσκολα πλέον! Λέω πως θα το αντιμετωπίσω και πως δε φοβάμαι τίποτα, αλλά ρε πούστη μου ώρες ώρες κατα βάθος δεν το πιστεύω, υπάρχει κάτι μέσα μου που λέει συνέχεια πως δε θα τα καταφέρω κ αυτό το κάτι φοβάμαι πιο πολύ μην το αφήσω να με νικήσει. Είναι αυτή η φωνούλα που μου φωνάζει ότι προσπαθώ και αγχώνομαι συνέχεια -να διαβάσω, για να πάρω ένα καλό πτυχίο, για να κάνω ένα καλό μεταπτυχιακό, για να τι μετα? για να βρω μια δουλειά με 600 ευρώ? ή για να βρω μια καλύτερη δουλειά στο εξωτερικό και να μείνω για πάντα εκεί? έλα που δε θέλω να μείνω στο εξωτερικό! μετά πάλι σκέφτομαι, ότι δεν έχει νόημα να αγχώνομαι για όλα αυτα απο τώρα, και ας ζήσω τώρα τη φοιτητική μου ζωή όπου είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Μα έλα που ξέρω πως θα τελειώσει κι αυτή και μετά τι θα κάνω? Εν τέλει αυτό που με φοβίζει, αυτό που δε θέλω να αφήσω να με καταβάλλει μα όλο κερδίζει έδαφος, είναι πως θα περάσω τη ζωή μου παλεύοντας απλά για να επιβιώσω, ούτε καν για να ζήσω με άνεση. Και κρατιέμαι μόνο από το παρόν, από τη φιλία, τον έρωτα, τη χαρά της στιγμής, μα ξέρω πως όλα αυτά τα ζω τώρα και δεν υπάρχει τρόπος να τα κρατήσω για πάντα. Και μετά τι? Γιατί ρε πουστη μου να γεννηθουμε σ αυτή την εποχή? Η ζωή ήταν πάντα άδικη, ήταν πάντα δύσκολη, μα νιώθω πως τώρα πια είναι κάτι παραπάνω, είναι λες και όλα προσπαθούν να σου ρουφήξουν την ευτυχία και να μη σε αφήσουν να ζήσεις, και εσύ προσπαθείς να κρατηθείς με νύχια και με δόντια και να μην τα αφήσεις, μα το χειρότερο είναι πως μέσα σου κάτι φωνάζει πως δε θα τα καταφέρεις κι αυτό είναι το δυσκολότερο, αυτό που ξεκινάει από μέσα σου και σου τρώει τα σωθικά... Παρ' όλα αυτά επιμένω πάντα να χαμογελάω και όταν οι άλλοι τα λένε αυτά, επιμένω πάντα να τους πείθω να βλέπουν τη bright side of life, μα κάποιες φορές δεν το αντέχω ούτε κι εγώ, είναι εξουθενωτικό να είσαι πάντα αισιόδοξη... γι αυτό και πρώτη φορά έκανα εξομολόγηση, ούτε τα ερωτικά μου ούτε τίποτε άλλο δεν ήθελα να μοιραστώ πέρα απο αυτό που στους γύρω μου δε μπορώ να το εκφράσω, νιώθω πως είμαι η μόνη που τους δίνει ελπίδες! ελπίζω να μη γάμησα την ψυχολογία κανενός βραδιάτικα...