ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το καλοκαίρι του 2010, όπως και κάθε καλοκαίρι πήγα στην Κάρυστο. Έκατσα με το ζόρι μια εβδομάδα. Πέντε μέρες ίσως. Ένα βράδυ γνώρισα ένα παιδί. Το παιδί αυτό βρέθηκε τυχαία σε εκείνο το μέρος με τη μηχανή του για μπάνιο. Βρήκε τυχαία φίλους του και αποφάσισε να κοιμηθεί ένα βράδυ εκεί. Φιληθήκαμε, κάτσαμε στην παραλία και μιλάγαμε πάρα πολλές ώρες, αυτός είχε ενθουσιαστεί μαζί μου πολύ και αποφάσισε να κάτσει άλλες δύο μέρες, χωρίς ρούχα και χωρίς λεφτά μόνο για εμένα. Εγώ δεν είχα ενθουσιαστεί όσο αυτός, αλλά με κολάκευε η ιδέα. Στην Αθήνα δε θα ήταν πολύ εύκολο να βρεθούμε μιας κι εγώ μένω τέρμα βόρεια, αυτός τέρμα νότια, συν ότι η δουλειά του ήταν να φεύγει για έξι μήνες κάνοντας το γύρο του κόσμου σε καράβια. Τελικά έκατσε άλλες δύο μέρες, έφυγε, ξαναμιλήσαμε λίγο στο τηλέφωνο και χαθήκαμε. Τον Μάιο του 2012 ένας παλιός γνώριμος, μετατράπηκε στον μεγάλο μου έρωτα ο οποίος έληξε πριν λίγο καιρό. Αυτός ο άνθρωπος σημαίνει για εμένα πάρα πολλά, τον αγαπάω και λυπάμαι πολύ που χωρίσαμε. Πριν από εμένα είχε μια μεγάλη σχέση, τριών χρόνων με μία κοπέλα από την Θεσσαλονίκη. Αυτή η κοπέλα δεν έδωσε ποτέ το παραμικρό δικαίωμα, δεν υπήρχε περίπτωση να την έβλεπα ποτέ και ότι ήξερα το ήξερα από εκείνον. Εγώ ερωτευμένη μαζί του παράφορα, αυτός πιο χαλαρός, δεν τον έχω βγάλει στιγμή απο το μυαλό μου από τότε που με φίλησε πρώτη φορά πέρσι τον Μάιο. Μια μέρα από γνωστή περιέργεια έψαξα στο facebook αυτή την κοπέλα για να δω απλά πως μπορεί να είναι. Ανακάλυψα λοιπόν πως το αγόρι της... είναι εκείνο το παιδί που γνώρισα στην Κάρυστο. Μου φαίνεται αρρωστημένη σύμπτωση. Ο κόσμος αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πόσο μικρός είναι.