ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν κάτι χρόνια είχα υποσχεθεί σε ένα παιδί που είχε πέσει θύμα bullying πως θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ μέσα από την δουλειά μου, να βάλω κι εγώ το λιθαράκι μου στο να σταματήσει αυτό το απαίσιο πράγμα και θα βοηθάω αυτά τα παιδιά κι οποιονδήποτε άλλο βλέπω να το βιώνει αυτό να γίνει καλύτερα, θα του προσφέρω ένα χέρι βοηθείας και θα προσανατολιστώ σε αυτό το στόχο για να μπορέσω να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ να σταματήσει. Ότι δεν θα σιωπήσω ότι θα παλεύω για το δίκαιο ότι δεν θα αφήσω την πραγματικότητα να σβήσει τα πιστεύω μου. Κάποια χρόνια μετά δεν το κατάφερα... Απασχολήθηκα τόσο πολύ απ' τα δικά μου προβληματα και απ' αυτά που συνέβησαν σ εμενα που ξέχασα με πόση βεβαιότητα έδινα την υπόσχεση εκείνη τη μέρα και έτσι τα θυμάμαι μόνο όταν τον βλέπω, που δεν έκανα και δεν έμαθα ότι θα έπρεπε να μάθω για να μπορέσω να γίνω όσο πιο άξια κι ικανή γίνεται για αυτό το σκοπό. Κόλλησα στη λάσπη και έπαψε να με νοιάζει τόσο ο κόσμος. Όλοι έγιναν ίδιοι, σαν αυτούς που μου έκαναν κακό και τους άλλους που σιώπησαν ή τους ακολούθησαν τυφλά. Ξαφνικά όλοι έγιναν ίδιοι μέσα στο μικρό μου μυαλό και αυτό το παιδί χάθηκε κάπου στη λήθη και φαίνομαι κι υπάρχω μόνο εγώ, αυτοί και τι δεν μπορώ να κάνω και η ησυχία μου που είναι το μόνο όπως λέω συχνά. Μόνο αυτά. Και μια συγγνώμη που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο αρκετή.