ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τέσσερις μήνες μπαμπά μου από τον απότομο και άδικο χαμό σου. Τέσσερις μήνες άδειοι, κενοί χωρίς τη παρουσία σου. Χτες ψυχοσάββατο πήγα να σε βρω ξανά στο μέρος αυτό που αναπαύεσαι. Δεν τολμώ καν να το εκφράσω, μιας και για μένα είναι μια λέξη βαριά που σαν σφυρί με χτυπά και σαν κατσαβίδι βγάζει κομμάτια από τη καρδιά μου. Αιμορραγώ μπαμπά και πονάω. Είναι τόσο σκληρό να ξέρω το τι γίνεται εκεί κάτω στο χώμα που βρίσκεσαι. Στεναχωριέμαι. Φοβάμαι και θρηνώ. Αγκάλιασα το μνήμα σου και το καθάρισα,άναψα το καντηλάκι σου με το δικό σου λάδι και φεύγοντας φίλησα τη φωτογραφία σου. Θα ξανάρθω μπαμπά μου και θα σου φέρω λουλούδια και κάποια στιγμή θα βρω και κάποιο γλαστράκι με ελιά... Σαν βρύση έτρεχαν τα μάτια μου ξανά και σήμερα. Νιώθω άδεια όπως και η μαμά. Νιώθω ο πιο μόνος άνθρωπος στη γη. Και ο άνθρωπός μου με πλήγωσε μπαμπά αφού πρώτα με διέλυσε. Με άφησε απότομα στα δύσκολα, αφού πρώτα με μάτωσε και έφυγε σαν κλέφτης στο σκοτάδι. Υπάρχει κάποιο φάρμακο να με κάνει καλά; Υπάρχει θεραπεία για το πόνο της ψυχής; Για αυτήν την εγκατάλειψη που νιώθω; Το κενό αυτό θα το έχω για πάντα...