ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα παλιοπαρέα.Σήμερα ήρθαν σπίτι μου δυο συμφοιτητές να κάνουμε μια εργασία. Δεν γίνεται αλλιώς, είναι ομαδική. Με τον έναν μιλάω από το πρώτο έτος, και μάλιστα περισσότερο με από οποιονδήποτε άλλον από το Τμήμα, αλλά δε μας λες και φίλους, ενώ ο άλλος είναι ένας φίλος του και τον γνώρισα πρόσφατα. Θα ξανασυναντηθούμε κι άλλες φορές αυτήν την εβδομάδα, βιολάκι που θα συνεχιστεί για όλο το εξάμηνο (όχι όμως στο δικό μου σπίτι), διότι είναι ένα μάθημα που περιλαμβάνει πολλές ομαδικές εργασίες. Ναι; Ναι. Τα παιδιά, μια χαρά άτομα είναι και μια χαρά δουλεύουν. Λοιπόν, λοιπόν... εγώ, όμως, που τα τελευταία χρόνια είμαι "μοναχούλικο", κι αυτή είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με άλλους για εργασία, είμαι έξω από τα νερά μου. Όχι, μια χαρά πέρασα με τα παιδιά, μίλησα και καλαμπούρησα με αρκετή επιτυχία, αλλά δεν με έχω συνηθίσει έτσι. Είναι λες κι είχα μια κρυμμένη εξωστρέφεια, που τώρα καλούμαι να αντικρίσω κατάματα.Αφήστε που ήμουν ο εαυτός μου... ή μάλλον παραήμουν ο εαυτός μου, κι εκεί είναι το πρόβλημα. Λοιπόν, λοιπόν... πριν καν το καταλάβω, τους είπα:Αφού είδαν ότι έγραφα με πένα (που με βολεύει κιόλας), ότι το χόμπυ μου, το οποίο κανονικά κρύβω, είναι το γράψιμο (ή "συγγραφή", όπως το λες... ξέρεις εσύ). Ότι ο λόγος που, παρά το ότι είμαι τόσο μελετηρός, πέρασα σε ένα σχετικά χαμηλόβαθμο Τμήμα, είναι ότι διαγνώστηκε η αδερφή μου με πολλαπλή σκλήρυνση (τώρα είναι πολύ καλύτερα κι ούτε που φαίνεται ότι την έχει), κάτι που με στεναχώρησε κι έπρεπε για ένα διάστημα να τη φροντίζω, γιατί με το ζόρι μπορούσε να κουνηθεί κι οι γονείς μου δούλευαν κι ήταν πολύ στεναχωρημένοι κι έπρεπε να στηρίζω κι αυτούς. Κι όλα αυτά, μαζί με το κλίμα στο σχολείο, το οποίο, γενικά, αλλά και κυρίως απέναντί μου, ήταν απαίσιο (επειδή, βλέπετε, τα υπόλοιπα παιδιά δεν άντεχαν τη γνώση ότι κάποιος ΕΠΕΛΕΞΕ να μην πάει φροντιστήριο, γιατί κατάλαβε ότι δε θα τον βοηθούσε, ότι πήγε σε κατεύθυνση που τον δυσκόλευε να πετύχει τον στόχο του κατά πάρα πολύ, αντί να τον διευκολύνει, ότι δε γούσταρε να αντιγράφει στα διαγωνίσματα, ότι δεν άντεχε να τον δουλεύουν οι καθηγητές που άφηναν επίτηδες τους τεμπέλιδες να αντιγράψουν, ενώ σε εκείνον έλεγαν το αντίθετο, κι έτσι αυτός αντιδρούσε κι ότι του άρεσε η ησυχία), κατέστρεψαν τη ψυχολογική μου κατάσταση και δεν μπορούσα να διαβάσω.Ότι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν μπορώ να κάνω σχέση, είναι ότι είμαι κολλημένος με τη δασκαλίτσα μου, από το λύκειο! Όχι την δασκαλίτσα για την οποία εξομολογήθηκα προχθές (στο "Τι θα λέγατε;;;"), αλλά για την επόμενη (για την οποία δεν μπόρεσα να εξομολογηθώ ακόμη), αυτήν ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΑΤΑΚΙΑ!!!Λοιπόν, λοιπόν... για πείτε μου ρε παιδιά, είναι φυσιολογικό να τα πω όλα αυτά, σε δύο άτομα που μου φάνηκαν έμπιστα εκείνη τη στιγμή, ενώ εγώ κανονικά δεν εμπιστεύομαι κανέναν για τίποτα; Λέτε να βρήκα, κατά κάποιον τρόπο ευκαιρία, να βγάλω τα εσώψυχά μου; Ή απλά ξεσυνήθισα την πιο έντονη συναναστροφή με άλλους; Εσείς συζητάτε τέτοια πράγματα με την παρέα σας; Σας έχει συμβεί κάτι παρόμοιο; Γιατί νιώθω τόσο περίεργα;;;ΥΓ: Ναι, δουλέψαμε κιόλας, κι η εργασία καλά πάει. Ευχαριστώ όσους διάβασαν.