Δεν υπάρχει τίποτε το παράλογο που νιώθετε κενή. Δυστυχώς, όχι μόνο έτσι έχει διαμορφωθεί η κατάσταση με το lock-down, αλλά βρίσκεστε και σε μια δουλειά, η οποία σάς δίνει μόνο χρήματα για να τα βγάζετε πέρα οικογενειακώς. Δεν σας δίνει ούτε το μισθό των ονείρων σας ούτε προοπτικές ούτε και είναι κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα σας άρεζε να κάνετε. Είναι κατανοητό αυτό και σας καταβάλλει και η αδικία που, ενώ είστε 23 χρονών και όλη η ζωή είναι μπροστά σας, εσείς αναγκάζεστε να δουλεύευε όπου τύχει, μόνο και μόνο για να συνεισφέρετε όπως μπορείτε στο σπίτι, χωρίς καν τη δυνατότητα να βγαίνετε έξω και να έχετε δική σας ζωή για να ξεχνιέστε (εφόσον αναγκαστικά μένετε στο σπίτι όταν δεν δουλεύετε).Θα σας έλεγα κουράγιο: η ζωή είναι όντως μπροστά σας και έχετε την ελπίδα ότι η παρούσα κατάστασή σας δεν θα είναι μόνιμη. Μπράβο σας που βοηθάτε τη μαμά σας και που ήδη πήρατε μεγάλη ευθύνη πάνω σας. Παράλληλα, προκειμένου να μην απελπίζεστε και να ζείτε με κάποια προοπτική στο μυαλό σας, εξετάστε τι άλλες δυνατότητες υπάρχουν για εσάς και τι απαιτείται για να φτάσετε εκεί που θα θέλατε. Φαντάζομαι ότι με τις αιτήσεις είναι σα να παίζετε τυχερά παιχνίδια - κάνετε εκατοντάδες και μόνο με αρκετή τύχη θα λάβετε απάντηση από πιθανό εργοδότη για συνέντευξη. Παράλληλα, εξετάστε μήπως υπάρχουν δωρεάν επιμορφωτικά σεμινάρια στην περιοχή σας, που τώρα προσφέρονται on-line. Καλή δύναμη!
11.2.2021 | 11:44
Δεν με ευχαριστεί τίποτα
Πριν 1,5 χρόνο ήμουν πολύ καλύτερα από ότι είμαι τώρα . Οι λόγοι είναι πολλοί όπως το ότι είχα μια δουλειά είχα τα χρήματα μου , είχα της παρέες μου, είχα πολύ αισιοδοξία ότι όλα θα πάνε καλά και θα παραμείνουν όπως έχει . Τελείωσα με την δουλειά μου μιας και ήταν ένα πρόγραμμα 8 μηνο έπειτα ξαναέκανα αίτηση για το οτιδήποτε αρκεί να μην ήμουν σπίτι δεν μου αρέσει να κάθομαι είμαι στα 23 μου χρόνια ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα ο πατέρας μου μεγάλος άνθρωπος δεν μπορεί να δουλέψει δούλεψε με τα χρόνια του η μητέρα μου κάνει 2 δουλειές με ελάχιστα χρήματα αλλά δόξα το θεό δεν μας λείπει κάτι . Δεν είμαι αχάριστη προς θεού μόνο που όταν έμεινα χωρίς δουλειά κι ενώ ήξερα πως είχα υποστήριξη από την οικογένεια μου εγώ ένιωθα τύψεις ότι δεν μπορώ να προσφέρω ούτε μισό κιλό ψωμί σπίτι μου ούτε δύο ψώνια από το σούπερ μάρκετ έβλεπα τη μητέρα μου να δυσκολεύεται λογαριασμοί απλήρωτοι μαζευόταν τα έξοδα έλεγε και πολλές φορές η μητέρα μου να βρεις κάπου δουλειά να με βοηθήσεις και λίγο εμένα αν μπορείς αν θέλεις δεν με πίεσε δεν μπορώ να πω μόνο που όλοι αυτή η κατάσταση με έκανε να χάσω την χαρά μου την ελπίδα μου ήμουν μέσα στο σπίτι όλη μέρα κάνοντας δουλειές μαγειρεύα έκανα τα πάντα αρκεί να μην σκέφτομαι πως έχω μείνει άνεργη . Έκανα αιτήσεις δεν έβλεπα αποτελέσματα και έτσι αποφάσισα να ψάξω οτιδήποτε και φύλαξη παιδιού , και φύλαξη ηλικιωμένων και ότι άλλο μπορούσα να ανταπεξέλθω. Πλέον μετά από 1,5 χρόνο βρήκα μια δουλειά φύλαξη ενός παιδιού τα χρήματα είναι καλά είμαι λίγους μήνες εκεί αλλά έχω πολύ υπομονή ευτυχώς και ελπίζω και να παραμείνω και στην δουλειά. Όμως πάλι δεν νιώθω καμία χαρά . Δεν ξέρω πραγματικά γιατί νιώθω κενή , νιώθω ότι και πάλι κάτι μου λείπει . Έχω την δουλειά μου και αντί να χερομαι ώρες ώρες κάνω αρνητικές σκέψεις ότι μπορεί να μείνω πάλι χωρίς δουλειά έπειτα σκέφτομαι γιατί έχω τόση θλίψη μήπως φταίει ο υποθυρεοειδισμός που έχω ? Μήπως γιατί η όλες μου σκέψεις με τρομάζουν πολύ ? Ακόμη σκέφτηκα να μιλήσω και σε έναν ψυχολόγο έτσι ώστε να αντιμετωπίσω το ανχος μου και το ότι πιστεύω πως δεν προσφέρω ότι θέλω στην οικογένεια μου .
1
