ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω απαγορευσει να μου λειπεις και πολυ χαιρομαι που δεν θα σε δω ποτε αλλα ποσο σε αγαπησα. Εχω αρχισει να ξαναβρισκω ως ενα βαθμο τον παλιο μου εαυτο αλλα δεν μπορω να,ξαναειμαι ανεμελη. Νιωθω γερασμενη. Παντως σε συγχωρεσα και επαψα να σε κατηγορω ακομη κι ας μη ζητησες συγνωμη. Επιπλεον δεν μαθαινω τιποτα για σενα, θυμασαι που ελεγες αντιο ; αχ και να ξερες ποσο με πονουσε, ειχες τρομερη δυναμη πανω μου, μ εκανες να λαμπω ή να χτυπιεμαι... αναλογως αν μου λεγες πως μ αγαπας ή πως δεν θες να με ξερεις. Νομιζα, οτι ησουν αγιος θυμαμαι(ρε τι κανει η βλακεια) οτι νοιαζοσουν για ολους και,γι αυτο παραμελουσες τον εαυτο σου. Νομιζα πως κι εσυ μ ερωτευτηκεςπολυ, εμοιαζες κι εσυ τοσο ζωντανος... Αλλα τετοια ψεματα, ντροπιαστικα ψεματα... αναρωτιεμαι αν καμια φορα νιωθεις χαλια στην ζωη σου ή εισαι ενταξει. Κι αν εισαι ενταξει πώς συγχωρεσες τον εαυτο σου;